‘Moet je dit zien,’ zei Astrid tegen haar man, terwijl ze haar blouse een stukje omhoog deed. ‘Goeie hemel, wat een bobbel. Hoe lang zit die er al?’ ‘Een paar dagen, maar zo dik is hij nog niet geweest.’ ‘Je moet morgen direct naar de huisarts gaan.’ ‘Weet je wat zo gek is? Het is net of er iemand zacht tegen mijn zij tikt. Kijk eens goed, dan zie je beweging.’ ‘Verrek. Dat is niet normaal. Zal ik de huisartsenpost bellen?’ ‘Nee, nee. We kunnen het zelf wel oplossen.’ ‘Doe niet zo idioot.’ ‘Als ik de bobbel op spanning zet, kan ik met een sneetje de inhoud er vast wel uitdrukken. Het lijkt me het beste dat jij naar de schuur gaat om een stuk gereedschap te halen. Er ligt vast wel iets scherps zoals een Stanleymes. Test het wel eerst even voorzichtig op je arm uit.’ Astrid wist dat alle scherpe voorwerpen inmiddels allang bot waren, want Peter gebruikte al jaren geen enkel instrument. Daarom stond ze op, haalde een schilmesje uit de keukenla en maakte daarmee een snee in haar zij. Na een paar flinke knepen in de bobbel hoorde ze: ‘Kwaak, kwaak.’ ‘Ik heb niets geschikts kunnen vinden,’ zei Peter toen hij in de kamer kwam. ‘Is ook niet meer nodig.’ Ze liet haar open hand zien. ‘Gadsamme, hoe komt die kikker hier binnen?’ ‘Hij is niet binnenkomen maar naar buiten. Via mijn zij. Schattig, hè?’ Peter trok haar blouse omhoog. Astrid lachte. ‘Een keurig sneetje, nietwaar?’ Peter ging niet weer naast haar zitten maar op een stoel. ‘Denk je dat er een kikker in mijn lichaam is gekomen omdat ik een aantal weken geleden kikkendril in de soep heb gedaan?’ ‘Wat heb je gedaan?!’ ‘Kikkerdril uit onze vijver gevist en in de soep gedaan. Ik houd van experimenteren met eten. ‘Nou weet ik waarom ik toen zo moest kotsen.’ ‘Welnee, de wijn viel gewoon verkeerd. Dat kan gebeuren. De kikker moet natuurlijk wel voor nageslacht zorgen. Breng jij deze lieverd naar de vijver of moet ik dat doen? Peter stak zijn tong uit. ‘Wat denk je?’