Ze zit op haar hurken in haar moestuintje op een warme zomerdag. Het loof van de worteltjes staat er parmantig bij in het zonlicht. De prei is al een heel eind gegroeid en moet nodig opgehoogd worden. Met haar harkje verwijdert ze het onkruid onder de wijd uitstaande bladeren van de kropsla. Naast haar voet ziet ze een plantje. Ze pakt het vast tussen duim en wijsvinger, klaar om het onkruid eruit te trekken, maar ineens twijfelt ze. Is dit wel onkruid? Het lijkt verdacht veel op... spinazie! Maar dat heeft ze helemaal niet gezaaid. Ze doet een stap opzij en schrikt. Het plantje beweegt mee! Ze staart naar de bladeren, die voor haar ogen groter groeien en zich uitstrekken naar de zon. Ze voelt iets kriebelen op haar enkel en probeert te krabben, maar het enige dat ze voelt is de spinazie! Het gekriebel wordt sterker, alsof de worteltjes van het plantje zich in haar enkel boren. Terwijl ze in verwarring naar haar voet staart, denkt ze terug aan haar jeugd. Als ze in bad ging, poetste haar vader altijd haar enkels met een washandje tot ze gloeiden. 'Anders groeit er spinazie op,' zei hij dan. Toen geloofde ze hem niet, maar nu, met de spinazie op haar enkel, moet ze er wel aan geloven. Ze besluit er het beste van te maken. Ze giet water op haar enkel en gaat naast de worteltjes in de tuin liggen, genietend van de zon. En de spinazie? Die leefde nog lang en gelukkig.