Zijn eerste vriendinnetje, Laxmi, was erbij toen het begon, die eerste warme zomerdag van 1977. Ze hadden van school gespijbeld en waren vroeg naar het strand gefietst. Hij had haar voor het eerst in bikini gezien. Zij had zijn rug ingesmeerd met factor twaalf en hij had een vreemde tinteling gevoeld. Ze zei dat er groene vlekjes op zijn rug zaten en ze lachte er verleidelijk bij. Ze lachte altijd verleidelijk, dus hij zocht er niets achter. Maar de vlekjes gingen irriteren en werden donkerder. Hij schaamde zich, dacht dat hij misschien van haar iets had opgelopen, en was niet naar een dokter gegaan. Ook thuis durfde hij niets te vertellen. Laxmi kwam uit een ander milieu. Zowel zijn ouders, als die van haar zouden hun relatie afkeuren. De vlekjes werden bultjes. Ze groeiden en toen ze rijp werden, droogden ze in en verspreidden een geur van drukinkt. Vlak voordat ze uitkwamen jeukte het enorm en de opluchting was dan ook groot toen de biljetten knisperend van zijn rug vielen. Een hele cyclus duurde ongeveer een week. Maar als hij transpireerde, ontdekte hij later, dan kon hij soms op een dag wel drie keer oogsten. Hij was Laxmi uit het oog verloren toen hij in de stad ging studeren. Er kwamen nieuwe vriendinnen maar omdat zijn afwijking nooit lang geheim bleef, was er altijd twijfel over hun motieven. Al snel leerde hij dat geld niet gelukkig maakt. Hij leefde alleen en de eenzaamheid maakte hem serieus maar niet bitter. Hij doneerde veel aan goede doelen, waarbij zijn favoriete methode de sponsorloop was. Als hij doorweekt van het zweet over de finish kwam, met gejuich ontvangen en een spoor van bankbiljetten op het parcours achterlatend, voelde hij heel even een intens moment van geluk. En altijd dacht hij in het publiek bij de finish, heel even het lachende gezicht van Laxmi te zien.