1 vurige wens Hij opent met tegenzin zijn rechteroog en gluurt naar de wekker. Die geeft 6u15 aan. Hij rolt nog even weg op zijn andere zij en trekt het wollen deken strak om zich heen. “Nog even”, denkt hij. Het knusse en de warmte van de wol doet zijn werk. Hier voelt hij zich veilig. In zijn cocon. Het verschil met de hel waar hij straks ongetwijfeld weer door moet kan niet groter zijn. Hij is een aparte jongen wat hem voor enkele pestkoppen op school het mikpunt van spot maakt. Keer op keer worden zijn spullen kapot geslagen en krijgt hij de lelijkste uitdrukkingen naar zijn hoofd geslingerd. Een speeltje is hij. Hij voelt woede in zich opborrelen en wil wel weerstand bieden maar in werkelijkheid doet hij telkens niets. Hij is een gemakkelijke prooi. Hij weet dat. Het enige wat hij kan is vluchten in zijn hoofd. Vurig wenst hij om net als de andere kinderen te mogen zijn, de kinderen die niet opvallen. Hij zou zo graag in een groep willen verdwijnen, als een schaap in een kudde. Zijn radio springt aan. Het nieuws van zeven uur is bezig en brengt alleen maar items die geen deel uit maken van zijn leefwereld. Hij haalt nog één keer diep adem en besluit dan op te staan. Of probeert dat toch. Zijn benen en armen voelen stijf en knokig. Het wollen deken is deels van hem afgezakt maar hij voelt geen onaangename kilte op zijn borst zoals andere ochtenden. Hij kijkt in de spiegelende kastdeur recht tegenover hem en ziet een schaap. Zittend in zijn bed. Hij weet dat hij het is. Het is een zwart schaap.