“Nee, ik zie hier geen storingen staan in uw gebied. Hebt u de modem al eens aan en uit gezet? Ik zal er een melding van maken, de monteur komt over twee weken langs.” Het jonge meisje lepelde mechanisch alle standaard antwoorden op. “Maar ik heb al ruim een week geen t.v.! Elke keer dat ik jullie bel sta ik drie uur in de wacht en wordt me van alles beloofd en ondertussen wordt mijn abonnementsgeld gewoon door geïncasseerd. Ik wil dat er nu een oplossing komt!” Het schuim staat inmiddels op haar lippen. Haar maag knijpt samen en ze voelt het bloed naar haar hoofd stuwen. “Ik heb u op de lijst gezet. Ik vind het erg vervelend voor u, zodra de monteur beschikbaar is komt hij direct naar u toe… over twee weken.” Diep snuivend spant ze haar vuisten. Haar mobieltje kraakt in haar ijzeren grip. Een rilling trekt over haar rug. Ze sluit haar ogen en probeert haar kalmte te bewaren, zoekt haar rustpunt in het oog van de storm. Haar haren wapperen, haar oren ploppen door de veranderende luchtdruk en de kamer wordt donker en dreigend. Vanuit het diepste punt in haar buik begint een grommen op te stijgen, steeds harder tot een oorverdovende brul die de ramen doet springen. Om haar heen schudt alles op zijn grondvesten en hier en daar beginnen er meubels om te vallen. Buiten zwiepen de bomen alle kanten uit. De storm die oplaait wijzigt van richting met de snelheid van het licht. De geur van pas gemaaid gras en natte aarde vermengt zich met de metaalachtige geur van haar woede. Ze draait om haar as. Neemt alles mee wat ze tegenkomt, blaast het dak van het huis, rukt bomen uit de grond en gooit auto’s opzij alsof het dinky toys zijn. Ze zuigt alle energie op uit haar omgeving, een spoor van vernieling achterlatend op weg naar haar eindbestemming, de Helpdesk.