Het was koud. IJskoud. Jonathan kreunde terwijl hij langzaam omhoog kwam uit zijn slaapzak. Zijn hoofd voelde aan alsof het uit elkaar barstte. Een van zijn vrienden had natuurlijk vergeten om het raam dicht te doen vannacht. Stelletje zuiplappen. Jonathan glimlachte, ondanks zijn hoofdpijn. Zijn vrienden hadden hem meegesleept naar dit afgelegen hutje in de Ardennen om uitgebreid te vieren dat hij dertig jaar werd. Langzaam opende Jonathan zijn ogen en kreunde. Hij had een vreemde metaalachtige smaak in zijn mond, de kans was groot dat hij zich gedurende de nacht op zijn tong had gebeten. Nu Jonathan’s ogen open waren vielen hem een paar dingen op. Allereerst het feit dat de schemering al in was getreden, ze hadden met zijn allen door de dag heen geslapen. Daarna viel zijn oog op de gigantische puinzooi die de mannen achter hadden gelaten. Het stonk ontzettend, Jonathan ging bijna over zijn nek. Zelfs het meubilair lag her en der door de ruimte verspreid. Het was vast een ontzettend gaaf feestje geweest. Zouden zijn vrienden al wakker zijn? Dat zou wel verklaren waarom er niemand meer binnen was en waarom de deur wagenwijd openstond. Hij stond op en liep naar buiten. Hij had gigantische spierpijn, hij was echt los gegaan vannacht, dat moest wel. Gelukkig waren ze ver van de bewoonde wereld, geen enkele buurman in de buurt die kon klagen over overlast, dat scheelde. Jonathan’s gedachten stokten plotseling toen hij de bebloede lichamen van zijn vrienden op de grond zag liggen. Een ijskoude rilling kroop over Jonathan’s rug toen het besef tot hem doordrong, zijn ogen vastgenageld aan de volle maan die aan de schemerige hemel te zien was. Hij hief zijn hoofd naar de maan en jankte, voordat hij op handen en voeten het bos in rende.