Het is voorbij. Ik zie het in je ogen. Die mooie donkere blik van je, die geen leugens kan verhullen. Onze toekomst bestaat niet meer. Al onze gezamenlijke fantasieën van de afgelopen maanden waarmee we de muren hadden kunnen volschrijven, verdampen in dit laatste gesprek. Ik kriebel door je donkere krullen, bedek ze met een streng van mijn lange blonde haar. Hoe vaak hebben we zo samen gelegen? Je hoofd op mijn borst, je hand op mijn buik. Ik voel dat je huilt. ‘Het gesprek ging niet goed gisteren Saskia,’ fluister je tegen mijn blote huid. ‘Ik dacht dat ze alleen maar blij voor me zouden zijn dat ik mijn hart kwijt ben geraakt aan jou, zo’n mooi, lief meisje.’ Ik trek je omhoog en omhels je stijf, leg mijn hoofd in je hals. De woorden vloeien vanzelf mijn oor in. ‘Ik dacht dat ze alles overhadden voor mijn geluk. Ze begrijpen het niet. Ze kennen je nog niet en toch hebben ze hun oordeel al paraat. Hoe kan dat Saskia? Snap jij het schatje?’ Mijn weggedrukte angst is naar de oppervlakte gekomen. Ik heb verloren. Mijn stem is niet meer van mij. ‘Wat hebben ze dan gezegd Amir?’ ‘Ze is niet van ons soort Amir. Je bent nu verblind, maar later zal je zien dat we gelijk hebben. We hebben genoeg voorbeelden gezien van gemengde relaties die niet gewerkt hebben. Ze bleven doorgaan, wisselden elkaar af, mijn moeder nog erger dan mijn vader. Ik laat je niet gaan. Nooit!’ Ik kijk je na. Je spieren, de fijne zwarte haartjes op je gebruinde huid. Als je uit de douche de slaapkamer weer binnenstapt, voel ik mijn lichaam intens koud worden. ‘Ik ga nu naar huis. Zeggen dat ik voor jou kies. Dat ze me kwijt zijn als ze niet naar me luisteren. Tot straks schatje.’