Ik zit in mijn donkere kamertje. Het beetje licht dat ik heb is van de maan die buiten schijnt. Mijn mooie zwaard, Theodora, ik slijp haar kling met gecontroleerde passie. Gedachtes gaan door mijn hoofd. Gedachtes over hoe het vroeger was, hoe mooi de wereld kon zijn. Die wereld is voorbij. Het Regime heeft alles overgenomen en de pleuris is uitgebroken. In één of ander boek werd er gesproken over de Apocalyps en wat dit met zich mee zou brengen. Nou, die Apocalyps is maar een briesje vergeleken met de chaos die hier heerst. Ik ben alles verloren. Mijn land, mijn familie, mijn eer. De Volgers van het Regime brachten vernietiging. Niemand werd gespaard. Nu is het alleen nog maar overleven dat telt. Ik hoor de stem van mijn vader nog steeds in mijn gedachten nagalmen: ‘Rico, jongen, je bent nog te jong om te vechten, blijf hier bij je moeder en je zusje, blijf uit het zicht.’ De deur werd open gestampt en ik zag hoe mijn vader zonder pardon in de rug werd gestoken. Zacht als boter gleed de kling van het zwaard uit zijn lichaam. Die duivelse lach op het gezicht van Generaal Bolstead. Hij sloeg me bewusteloos. Hierna werd ik wakker in een cel, niet wetend of mijn moeder en zusje nog leefden. Bolstead gaf me de keuze, dood of overleven. Nog jong en zwak, koos ik voor overleven. Hij trainde me en de laatste twee jaar vocht ik voor het Regime. Ik werd beïnvloed door de idealen van het Regime en heb onschuldige mensen gedood. Vanavond was het zover. Theodora deed eindelijk een goede daad. Bolstead’s hoofd rolde door zijn vertrek, de verbaasde blik bleef op zijn gelaat staan. Buiten hoor ik het marcheren van de laarzen. Laat de strijd beginnen.