Er is een derde dochter geboren en het wordt volgens iedereen, behalve volgens mij, te krap aan de gracht. We vertrekken naar een flat. De verbetering blijft me onduidelijk want ik deel een kamer met mijn zus en de nieuwe baby 'slaapt' bij mijn ouders. Bovendien moet ik aan een nieuwe school geloven. Bij nader inzien blijkt dat het ergste niet. Ondanks het dood moeten zien trappen van mijn favoriete lieveheersbeestje en een verkreukeld fietsmandje, blijf ik min of meer aardig in mijn vel zitten. Maar nu gaan we emigreren. In Amsterdam zat ik op een gemengde school, iedereen sprak Nederlands, ik vermoedde dat de meester verliefd op me was, en ik mocht blijven zitten wanneer de juf iets tegen me zei. Ik had geen Latijnse les. Nu zit ik op een nonneninternaat voor meisjes (het Heilige Kruis), iedereen spreekt Frans behalve ik, ik weet zeker dat de nonnen mij haten (en ik hen) en ik sta continu op de gang omdat ik niet opsta wanneer de non het woord tot mij richt. Ik moet Roodkapje van het Latijn in het Frans vertalen. Zeven jaar duurt dit rotlyceum. Met als bonus een ‘Baccalaureaat’ waarvoor je een onmenselijke prestatie moet neerzetten. Ik zak. Op het eindfeest heb ik meer spullen voor op de brandstapel dan de rest van de klas bij elkaar. Na een week bezinning besluit ik, niet geheel vrijwillig, mijn kwelling nog een jaar voort te zetten. Anders is alles voor niets geweest. Een jaar Nederlandse brugklas en acht jaar Frans lyceum verder, slaag ik nog aardig goed. Ik krijg een ring van mijn vader waarin hij, naast een datum waar ik me voor schaam, in sierlijke letters ‘B A C’ heeft laten graveren. Die ring komt me goed van pas. De 'verloofde van Bernhard Anthony Cornelis' slaat er heel wat handtastelijk geklier mee van zich af.