‘Ik snap niet dat jij alle dagen grijswollen sokken draagt, Lucy. En die zwarte voetbalschoenen lijken ook nergens op.’ Het zijn geen voetbalschoenen, maar het zijn wel schoenen van mijn broer. Die sokken zijn trouwens van mijn vader. Waarvan zou ik nieuwe kleren moeten kopen? Ik heb geen geld. Daarom ga ik ook nooit uit.’ ‘Weet je wat? Wij gaan vanmiddag shoppen en vanavond stappen. Ik betaal.’ ‘Jij bent gek, Christa.’ ‘Welnee, ik ben een vriendin.’ ‘Wat zie je er prachtig uit, Lucy. Je lijkt wel een prinses.’ ‘Dat mag dan ook wel voor het vermogen dat je hebt uitgegeven. Voor dat geld had –‘ ‘Stop. Geniet nu maar van deze avond. Laat je helemaal gaan. Dat doe ik ook.’ Als bewijs ga ik midden op de vloer van de dure disco staan en begin te dansen. In no time word ik omringd door allerlei kerels. Met een woest aantrekkelijke vent verlaat ik even later het pand. ‘Waar ben je geweest?’ vraagt Lucy als ik ongeveer een half uur later naast haar ga zitten. ‘Even een luchtje scheppen. Ik ga zo weer een luchtje scheppen.’ ‘Hè?’ ‘Wat denk jij hoe ik aan geld kom? Ik heb echt geen rijke ouders, hoor.’ Met grote ogen kijkt ze me aan. ‘Zeg niet dat je de hoer uithangt.’ Ik lach. ‘Nee, ik noem mezelf een servicelady. Beter mooi gekleed dan de schoenen van je broer dragen, toch? Volg mijn voorbeeld en je kunt kopen wat je wilt. Mannen zijn dan niet zo loyaal, maar ze kunnen wel heel royaal zijn.’ ‘Wat val jij me tegen, Christa. Dan loop ik nog liever op zwarte schoenen met noppen.’ ‘Ik ben nu eenmaal manvriendelijk, Lucy.' ‘Je bent duidelijk niet altijd jezelf.’ ‘Nee, en dat levert me veel geld op. Money is mijn slogan.’ .