'Hij is al weg.' Potsamme. Na drie jaar van wachten een half uur te laat komen. Nu nog een dag te moeten wachten. Negenhonderdvierenzestig dagen heb ik uitgekeken naar dit moment wat nu gesmoord wordt in teleurstelling. 'Mot er nog iemand richting Utrech,' hoor ik roepen. Ik loop langs het spoor naar de stem, een man staat op een lorrie met hulpmotor. Ik lach, ik denk dat hij een grap maakt maar hij reikt me de hand. Hij hijst me aan boord, schakelt de motor in en daar gaan we: op weg naar Hendrika. Ik sta op de open kar in de zon, de wind ruist om mijn oren. We rijden over de Veluwe, wat is het hier groen, wat ruikt het hier lekker en wat een prachtig licht! Ik denk aan Hendrika en stop daar dan weer mee. Ik ben er nog niet aan toe, moet het in kleine beetjes toelaten. Het is teveel, nu al. We komen aan in mijn dorp en ik loop de laatste vijf kilometer op m’n versleten stappers, schoenen kun je ze nauwelijks meer noemen. Geeft niks. Lopen met pijnlijke voeten is nog nooit zo fijn geweest. Het is stil op straat, dit is een uniek moment. Elke stap is een uniek moment, lijkt het. Elke stap schiet er een ander beeld door mijn hoofd: fantasie, heden, treurnis en hoop vermengen zich tot een ratatouille. Met een rare smaak. Ik focus weer op Hendrika, ik kan haar steeds meer toelaten. Ik ga haar met mezelf verrassen, ze zal onvoorstelbaar blij zijn. Als ik mijn straatje in loop hou ik het niet meer droog, ik loop vlug door naar nummer veertien. Is ze thuis? Ik loop achterom, kijk door het keukenraam. Hendrika is bezig met een stoofpan en als ze opkijkt schrikt ze. Ze slaat een hand voor haar mond. ‘Kees?’ Ik ga naar binnen, er staat een peuter naast Hendrika. ‘Wie ben jij,’ vraag ik. Hij antwoordt niet en kijkt me met grote ogen aan. ‘Ga even zitten Keessie,’ zegt Hendrika met trillende stem. De jongen en ik gaan tegelijk zitten.