Nooit meer alleen – voorlopig Vandaag is de dag; ze komen me straks halen. Ik wacht al zo lang op deze dag, in de stilte van jouw afwezigheid, lieveling. Waar zul je zijn als ik je vind? Ik ga je vinden. Wachten hoeft niet, ik haal je wel in. Ik had het goed gepland, je zou trots op me zijn. Het inzicht viel pardoes en onvermijdelijk binnen als een vroegrijpe vrucht van een appelboom; met een plof op de stoffige grond. Ik keek naar een programma op de televisie, dat – ja dat is gek hoor, hoe dat gaat; vroeger wilde ik nooit kijken naar die rommel, jij graag, maar nu is het alsof het de kamer zich vult met gezellige visite zodra ik de knop omzet, – dat, ging over verpieterende bejaarden. Nou, bejaard zullen we niet worden, schat. Jij kunt het niet meer worden, en ik wil het niet worden. Afijn, er kwamen bejaarden aan het woord en de situatie die zij beschreven was mijn leven. Boem. Tja. daar schrok ik ook van. Ik had het niet meteen door hoor, o nee! Het eerste wat ik dacht, was: “Waarom houden we toch zo hardnekkig vast aan het leven? Het hoeft toch niet?” Het hoeft ook niet hoor, schat... Toen besefte ik dat ik meer tegen mezelf praatte dan tegen de televisie. Afijn, ik sla nu een heleboel weken waarin ik heb lopen kauwen op 'niet zo maar hoe dan wel,' over, en ik ben verheugd dat ik je nu mijn fantastische trouvaille kan meedelen. Geweld, en diefstal van personen vielen natuurlijk af vanwege het emotionele leed en voor fraude met het onzichtbare geld ben ik te klein. Hang je stevig? Goed: Ik heb een bank beroofd. Ik heb een bank beroofd, vannacht. Wat kleingeld meegenomen, vingerafdrukken achtergelaten. Ik hoop op minstens drie jaar! Kan ik eens goed nadenken over de toekomst want zo kan het niet langer. Ik wil je nog veel meer vertellen maar ik hoor de sirenes aankomen en ik moet nog even netjes afsluiten. Kus je foto!