Pépé was een zwijgzame en joodse man uit Hamman-Lif. Zijn voorouders hadden generaties lang door Tunesië getrokken om zich in het kustplaatsje te vestigen. In de soeks groeide hij op als ieder ander Arabisch jongetje. Hij hield van dezelfde opzwepende muziek en van buikdanseressen met een spinel in hun navel. Je kon Pépé herkennen aan zijn keppeltje dat weinigen droegen; later aan de davidsster onder invallend vreemd gezag. Zijn familie decimeerde. Jaren later opende hij de eerste bioscoop binnen de muren van Hammam-Lif; in een verduisterde tent zoemde zijn projector. Mannen en vrouwen verdrongen zich voor de ingang terwijl kinderen gangetjes groeven en zich zwart en ademloos vergaapten. De zaken liepen goed en hij kon steeds vaker films van Louis de Funès uit Frankrijk laten komen. Frou-Frou, Bonjour Sourire, Bébés à gogo verrukten de plaatselijke bevolking. Pépé werd op handen gedragen. Het werd tijd om te trouwen. Aan Pépé werd een meisje voorgesteld en in en buiten de tent barstte een volksfeest los, vol van symboliek en rituelen. Vrouwen lieten hun tong rollen en hun keel zingen, vreugdekreten die ten hemel stegen toen Pépé met zijn vrouw onder de choepa stond en zijn wijnglas in scherven deed opspatten. De hora werd gedanst terwijl de boukha vloeide. Zonen werden geboren die, met hun als ingeweven keppeltjes, de smalle straatjes in de soeks verkenden en schaterlachten met hun vriendjes. Het lot haalde weer uit ten tijde van de Suezcrisis. Pépé’s vrienden staken zijn bioscoop in brand en verwoestten zijn woning. Zijn oudste zonen, al eerder gevlucht, wisten een troosteloos appartementje in een voorstad van Parijs te huren. Pépé’s hart scheurde los toen hij zijn geboortegrond moest verlaten. Aangekomen in de grote stad, in de bloei van zijn leven, nam hij zwijgend plaats in een oorfauteuil en kwam er niet meer uit tot hij werd weggedragen.