De koelkast bewaarde ik voor het laatst. Met een plastic tas in mijn handen trok ik hem open en staarde naar de laatste aanwezige eigendommen van Tante Joke. Het huis was verder leeg, de tafels en kasten waren verdeeld, de rest weggegooid. Het pak kaas was nog dicht, ik smeet het snel in de tas. Mijn hand schoot uit naar het pak melk, toen een koude tinteling door mijn arm schoot. Vanuit het niets drong een bekende geur mijn neus binnen. Tante Joke’s bloedworst, toen we hier vroeger kwamen toen ik klein was, maakte Joke elke zondag bloedworst voor ons. Ik keek er altijd enorm naar uit. Hoe mam het ook probeerde, niemand kon tippen aan de bloedworst van tante Joke. Ik keek in elk vak, schoof boterkuipjes en kroppen sla aan de kant, maar er was geen bloedworst te zien. Er lag zelfs helemaal geen vlees in de koelkast. Als een losgeslagen bloedhond op een vers spoor snoof ik zo hard als ik kon. Maar de bloedworst was verdwenen. Met tranen in mijn ogen smeet ik de producten in de zak en smeet de koelkast dicht. Toen ik richting de deur liep was het daar weer, de geur van vers gebakken bloedworst. Ik keek naar de kookplaat, maar die was leeg, zoals ik al wist. Jochem had alle pannen ingepikt. Ik bleef staan en sloot mijn ogen. Ik probeerde te denken aan de laatste keer dat Joke haar gerecht voor me had gebakken, triest genoeg wist ik het niet meer. Met tranen in mijn ogen sloot ik de voordeur, voor de laatste keer. Tante Joke ik ga je missen, nog meer dan je bloedworst.