Ze keek wat verwezen omhoog. Zag het blauw van zijn ogen. Meende hij dat nou echt? Ging hij uit haar leven verdwijnen? Haar leven dat alleen om hem draaide; het zou geen enkele zin meer hebben. Ze voelde hoe haar lijf door rillingen werd bekropen, hoe haar benen haar niet meer wilden dragen. In haar hoofd snerpte luid een sirene. Ze liet zich op een stoel bij het raam vallen en zag vanuit haar ooghoeken hoe hij met grote stappen de deur uit liep. Stevig, ferm, gedecideerd. Zonder omkijken stapte hij het erf af, opende het hek en zonder het te sluiten ging hij zijn nieuwe toekomst tegemoet. Ze zag hoe de kippen en de ganzen zich haastten om ook de wijde wereld in te trekken. Het gras is immers altijd groener aan de overkant..... Op onvaste voeten volgde ze de man, de kippen, de ganzen, tot ze aan de beerput kwam. Lang bleef ze staan aan de rand. Zou ze wel? Zou ze niet? Ze had zich haar levenseinde anders voorgesteld. Welriekender. Met haar man en kinderen rond haar bed. Met de pastoor, wierook en kaarsen. Zacht, vredig inslapen. Met een glimlach rond haar lippen. Met een zachte kreet liet ze zich in de put vallen. De stank deerde haar niet. De mest ving haar gewillig op. Ontving haar in zijn warmte, benevelde haar. Ze keek wat verwezen omhoog. Zag het blauw van een wolkeloze dag. Ze verzette zich niet, sloot haar ogen en verzonk in de broeierige, natte massa.