Was mijn geboorte een welkome en vreugdevolle gebeurtenis? Nou, nee. Integendeel. Nummertje zoveel én … alweer zo’n meisje. En hoe moest die nou weer gaan heten? Gelukkig lagen er nog drie namen rusteloos op de geschiedenisplank: Francisca, Joyce en Karin. Met al een moeilijke achternaam, sprong Karin er toch zeker gelijk bovenuit? Blijkbaar niet. Vier dagen na mijn geboorte werd er uit armoede maar een lootje getrokken, en de prijs bleek Joyce te zijn. De hoofdprijs uit de loterij? Niet echt, deze naam bleek niemand foutloos te kunnen schrijven en mijn opa, en velen met hem, kon hem zelfs niet naar behoren uitspreken. Bovendien was Joyce blijkbaar uitsluitend voor administratieve doeleinden bedoeld geweest; mijn roepnaam was onveranderlijk ‘Kind’. In mijn tienertijd leerde ik uiteraard Engels en al gauw begreep ik dat de vertaling van Joyce het woord Vreugde was, maar het raakte mij niet, het voelde gewoon als de vertaling van een willekeurig woord. Diep in mijn volwassenheid aangekomen begon er iets los te trillen. Tot mijn verbazing begon ik steeds vaker en duidelijker een verband te leggen tussen enerzijds de vreugdevolle betekenis van het woord Joyce, en anderzijds het gevoel van somberheid en twijfel in mijn leven; die stonden wel in een erg schril contrast. Het besef ontwikkelde zich heel langzaam; ik zou mijn leven een andere wending kunnen geven als ik er bewust voor koos om Joyce te voelen en te zijn. Ik zou dat gevoel tot leven moeten wekken, wetende dat Vreugde diep in mij verborgen, al aangeboren aanwezig was. Het leven dat ik leidde zou de waarneembare weerspiegeling moeten worden van mijn uiterlijke en innerlijke naam. Inmiddels ervaar ik mijn naam Joyce als een geschenk, toch de hoofdprijs uit de loterij en draag hem met dankbaarheid en heb er bovendien vertrouwen in dat ik hem eer aan doe.