Spannend, was het laatste wat ze tegen hem gezegd had, vlak voordat hij had opgehangen, dus het had haar ook wat gedaan ondanks dat haar mooie eikenhouten timbre gruwelijk zelfverzekerd klonk. Verlangend ook. Haar stem had voor zijn geestesoog de vorm van een gezicht aangenomen en haar lange donkere haar benam bijna zijn adem. Vlug nam hij een slok van zijn wijn en probeerde zijn blik een veilig heenkomen te laten vinden op het theater, weg van de passanten. Een voorbijgangster keerde in zijn ooghoek om en liep half naar het terras gekeerd weer terug. Het zou toch niet … Patrick beval zichzelf weg te kijken, snapte niet waarom en keek toch. Bij elk tafeltje keek ze nadrukkelijk de mensen aan en tapte ze soms zelfs op de schouder zodat ze zich omdraaiden. Haar postuur was veel minder stevig en het haar iets lichter dan in zijn visioen. Verdomme, leg jezelf toch niet in de luren, galmde het door zijn hoofd. Het is een prachtige vrouw maar waarom sprak ze hem toch niet aan? De afspraak was toch helder? Spastisch schoot zijn rechterhand naar zijn hart waar de witte roos haar baken had moeten zijn. Weg. De vrouw bemerkte zijn plotse beweging en schuifelde naar hem toe. ‘Aai.’ ‘Hi,’ antwoordde hij verbaasd. Waar was het timbre? Waarom staart ze zo naar zijn mond? Na een lichte aarzeling pakte ze een blocnote uit haar tas en toonde hem haar notitie. Ben jij Patrick? ‘Ja,’ piepte hij ongelovig. ‘Ik ben Bianca,’ bauwde ze moeilijk, gelijk gevolgd door het krabbeltje: Ik ben doof. Patrick herkende nu de malende klanken zonder medeklinkers. ‘Met wie heb ik gesproken dan?’ Mijn zus, bekende ze op het briefje. Aan de rand van het plein draaide een stevige vrouw met donker haar zich om en veegde een traan weg.