I Het leek alsof de man droomde. Hij was begin veertig, grijs aan de slapen en droeg een trenchcoat. Hij staarde naar een punt in de verte en onwillekeurig volgde ik zijn blik. Ik zag niets bijzonders: bellende mensen, een moeder met een kinderwagen, studenten die op hun gemak een broodje aten. De Dom sloeg vijf uur. De man schrok op, keek even gedesoriënteerd om zich heen en liep toen weg. II Langzaam werd het een ritueel. Ik deed boodschappen, keek of de man op zijn post stond en tuurde samen met hem enkele seconden in de verte. Ik fantaseerde over wat hij zag, de dingen die alleen hij waarnam. Vlinders in felle kleuren die door het luchtruim tuimelden, zeppelins die boodschappen in de wolken schreven. Natuurlijk zag ik niets. III Vorige week stond ik naast hem terwijl ik iets te nadrukkelijk mijn keel schraapte. De man merkte me niet op. Zijn mond was vertrokken in een grimas en zijn hoofd ging met een ruk omhoog. Ik schrok en pakte mijn telefoon om mezelf een houding te geven. IV Na een tijdje merkte de man me op. Toen hij klaar was met staren, knikte hij me toe. “Jij ziet ze ook hè,” zei hij. “De haken. Het worden er steeds meer, maar niemand ziet ze. Laat staan hun aas.” Hij wees naar een meisje. “Haar haak bengelde zeker vijf minuten boven haar hoofd. Ze zag het niet. Het aas is nog niet sterk genoeg.” Hij glimlachte. “Nog even geduld.” V Het was druk. Een bandje speelde en studenten liepen af en aan met bier. Ik luisterde half naar wat een vriend in mijn oor schreeuwde toen het gebeurde. Even was alles stil - toen scheurde de hemel. Uit de rafel klapten lijnen naar buiten. Dunne zwarte draden die tot boven de hoofden van het publiek zakten en golvend heen en weer zwiepten. Aan hun uiteinden zat van alles: glimmende appels, een kronkelende slang, een zak met een stroperige inhoud. Een jongen opende gretig zijn mond toen een in een jarretel gestoken been voor zijn gezicht bengelde. Hij sloot zijn ogen en zakte in elkaar. Omstanders lachten en hielpen hem overeind. ‘Geen bier meer voor hem!’ Razendsnel werden de lijnen omhoog getrokken, de scheur sloot zich. VI Ik staar naar een punt in de verte en voel iets over mijn hoofd strijken. Ik durf niet te kijken.