Champagnebelletjes spatten over de rand van zijn kristallen glas. Likoko ya Motoko staarde naar de twee drijvende balletjes en een intense vreugde nam bezit van hem. De kostbaarheden waren een etmaal gemarineerd in bananenlikeur met een snufje palmzout. Hij stond op en heupwiegde. Zijn hemelsblauwe tuniek spande om zijn machtige dijen; traag voerde hij de pauwendans uit. Zijn hart zwol op, denkend aan zijn vader, Sese ya Kongo, die hem had ingewijd in de dieetleer van zijn voorouders. Zijn quasi permanente erectie, die de mystieke tussen zijn dijen gevangen kracht illustreerde, was aan hem te danken. Rauw luipaardvlees, gekookte kattenkoppen, vermalen bokkenpoten en met hennep gemengd apensap hadden van hem de viriele hoogheid gemaakt naar wie iedere maagd in zijn koninkrijk hongerde. Jaar na jaar barstten de buiken van zijn vrouwen als rijpe kalebassen open. Vandaag vierde hij, koning van het Bintu-volk, zijn overwinning op de Tulu. Subversieve elementen die naar zijn vrouwen keken of republikeinse gedachten koesterden. Ook waren er geruchten dat een Tulu met ballen de macht wilde overnemen. Hij had zijn elitecommando’s opdracht gegeven hen op te jagen, bijeen te drijven en over te brengen naar de beerput onder zijn paleis. De Tulu met hun gevijlde tanden zouden elkaar uiteenrijten en op de stukken zou hij zijn ochtendurine laten klateren ter totemglorie van zijn natie. Het Tulu-volk fokte als angsthazen. Hij wist zeker dat vrouwenbuiken werden ingezet als demografisch wapen hoewel hij, bij koninklijk decreet, op veertienjarige leeftijd de tepels van Tulu-meisjes liet afsnijden. Hij voerde die aan zijn honden. Mettertijd zouden zij niet meer bij machte zijn hun machetes tegen de Bintu op te heffen. Zijn volk moest overwinnen. Zijn scrotum trok samen van koude rillingen. Hoe had hij genoten van wegdraaiende ogen en langzaam uit de mondhoeken opborrelend schuim dat kapotgebeten lippen bedekte. Van doodsgereutel, wanneer de vlijm danste en soepel de ingreep aanging.