Dutsje stond voor de spiegel en vroeg zich vertwijfeld af waarom ze vandaag niet goed genoeg had gedeugd. ’s Morgens had ze zich naar de kust gerept en uren langs de waterlijn staan turen. Zag ze een bootje aankomen met verdwaalde mannen aan wie ze de tekst op haar spandoek kon laten zien? In het Tigrinya, het Lingala en ook in het Tshiluba had ze er Welkom op gezet en er in zachte kleuren een regenboog met dansende dieren op getekend. Snel hadden zich loslopende vrouwen bij haar gevoegd met pittige kapsels in stralende kleuren en als een mantra hadden zij geneuried: ‘Ik wil weten wie je bent, ik wil je leren kennen.’ Tegen drieën hadden ze mandarijntjes kunnen uitdelen, anderen gaven de voorkeur aan bananen. In een mum van tijd was de waterlijn bezaaid met schillen en dozen, kapotte reddingsvesten en lek gestoken bootjes. Een van de mannen had zich uit de groep losgemaakt en was naar haar toegelopen met een halflege fles wodka in zijn ene hand, in de andere een iPhone. ‘Car’ had hij gezegd. En toen ‘hotel’. Begaan had zij haar vingers over zijn krachtige armen laten glijden terwijl het rag tussen haar benen wegwaaide. ‘Sorry, I can’t take you home right now.’ Haar spiegelbeeld liet twee blauwe ogen zien die niet van haarzelf waren. De gehechte vleeswond trilde na. Morgen ging ze echt deugen.