Hij zat op de rand van de kade met zijn voeten in het water. Zachtjes bungelden ze heen en weer op het ritme van de voorbij zeilende boten. Het voelde koud aan en telkens als het water iets hoger tegen zijn benen spatte voelde het weer een stukje kouder. Hij keek naar de bodem die hij niet kon zien. Hij keek er zo lang en zo gefocussed naar, dat waarvan hij wist dat het op de bodem verborgen lag zich haarscherp aftekende in zijn gedachten. De kans was groot dat het er nu al anders uit zou zien dan toen ze het een paar weken geleden over de rand van de kade in het water hadden geduwd. Waarschijnlijk was het nu opgezwollen en verkleurd. Misschien hadden algen het al ontdekt als vruchtbare broedplaats. Hoe het er nu ook in werkelijkheid uitzag, in zijn gedachten was het nog onaangetast door het water en zag het er precies hetzelfde uit als twee weken geleden. Levenloos en koud. “Ronald!” Hij schrok op. “Waar zit jij met je gedachten? Ik heb je al vijf keer geroepen!” Het was zijn broer Harold. Hij was naast hem komen staan en tuurde ook in het donkere water. Ronald had het gevoel dat Harold zijn gedachten kon lezen en hetzelfde in het water zou kunnen zien als hij. Hij schudde zijn hoofd en probeerde snel ergens anders aan te denken. “Wat is er dan?” vroeg hij Harold terwijl hij zijn blik van het water afwendde en opstond. “Agent Plant wil je spreken. De hond van de bakker wordt al twee weken vermist.” Harold liep weer weg en liet Ronald op de kade achter met druipende benen en koude voeten.