Het rieten koffertje ... Nu is het dan zover, mam vertrekt binnenkort naar een appartement. Het heeft wel wat voeten in aarde gehad, want oh, wat moest er veel weggedaan worden en:... ‘zonder dat allemaal was haar leven, haar leven niet meer’ heeft ze dikwijls genoeg gezegd. Tja, wie zijn wij dan om daar wat van te zeggen. Tot het punt dat het haar zelf duidelijk werd: ‘Niet tot het laatst wachten, maar nog wat rustig genieten van de tijd die mij nog rest’, is nu haar credo. Opluchting alom. Met mijn zus Ina, begin ik welgemoed op zolder diverse dozen, tassen en koffers naar voren te halen Pfff… wat een stof. Een rieten koffertje helemaal achteraan trekt onze aandacht. ‘Heb je dat wel eens eerder gezien?’ ‘Ne-e’ en zich al uitrekkend en op haar lip bijtend, volgt een hatsjie… dan heeft ze het te pakken. Ina peutert aan de riemen van het koffertje en onder weer een luide nies, verwijdert ze het bovenstuk. Een vreemde geur en allerhande kaarten en foto’s uit Bali komen ons tegemoet. ‘Wat ter wereld is dit?’ Mam had altijd al een voorliefde voor Indonesië maar dat ze daar ooit is geweest? ‘Ien, ik denk dat dit een duister stukje verleden is met een bitter smaakje. Hoewel; kijk eens wat een mooie donkere man en … we rommelen verder – een slendang en babysokjes; waren die van een eerder kindje van haar? ‘Kijk eens wat een mooie man’. Wij ontdekken nog meer foto’s van lachende Indonesiërs. Een kunststukje gemaakt van een schelp. Een zakje tot stof vergane kruiden en een gesneden beeldje van een Balinese vrouw en wow, een boek van Vicki Baum: Liefde en dood op Bali. Verbijsterd kijken we elkaar aan en lezen dan: Het einde der geboorte is dood. Het einde des doods is geboorte. Zo is het beschikt. (Bhgagavad-Gita)