Niet meer denken. Als ze thuiskomt rukt ze de koelkast open en pakt er een fles cola uit, jammer, cola light, nou ja, beter dan niks. Helemaal boven in de kast grijpt ze naar het pakje met echte roomboter stroopwafels en met de handen vol gaat Lieke op de bank zitten. Televisie aan en niet meer denken. ‘Vies vet varken, vies vet varken’ dreunt nog door haar hoofd. Het kan haar lekker niets schelen en ze zapt van het ene kanaal naar het andere. Ze neemt een hap van de stroopwafel en nog één en duwt de hele wafel zo haar mond binnen. Alle stroopwafels worden naar binnen gepropt totdat het pakje leeg is. Haar lippen zijn plakkerig van de stroop, ze veegt in één beweging haar mond met haar hand af en haar hand aan haar teashirt af. Op school voelt ze zich niet veilig, maar thuis kan niemand haar iets doen. Niemand weet er van, ze durft er niets van te zeggen, want dan wordt het pesten erger. Dat hebben ze gezegd. Ze zapt verder en dan ineens schrikt ze op van een geluid. Voor het raam ziet ze een jongen en een meisje van school staan, de pestkoppen, ze turen naar binnen met hun handen tegen de ruit. Lieke zit als versteend tegen de bank aan gedrukt, wil opstaan en naar boven rennen, naar haar kamer met de deur op slot. Het lukt haar niet in beweging te komen. De jongen slaat nu met zijn vuist tegen het raam. Straks gaat het raam kapot, straks komen ze nog binnen. Eindelijk kan ze zich er toe zetten snel de kamer uit te rennen, de trap op. Ze kijkt nog achterom en ziet tot haar schrik dat de voordeur openstaat. Heeft ze hem niet dichtgedaan. Ze kan bijna geen adem meer krijgen, rent naar haar kamer en doet de deur op slot. Als ze zich omdraait ziet ze haar broer op haar bed zitten. Even denkt ze dat het de pestkop is maar al gauw is ze blij dat ze niet meer alleen is. ‘De buitendeur staat open’ zegt ze. ‘Oh, vergeten, enne, ik heb die twee lastpakken even flink laten voelen dat ze hier niet welkom zijn. Lieke slaat haar arm om zijn nek en geeft hem een zoen.