Op een middag ontmoeten Wim en Arne elkaar op de brink van een dorp in het oosten van het land. Is het toeval, of hebben ze het afgesproken? Wim heeft een tas bij zich, van opvallend rode kleur en het is duidelijk dat er iets zwaars in zit. Arne houdt zijn hoofd gebogen en plukt de pillen van zijn mouw. ‘Heb je het bij je?’ ‘Ja.’ ‘Hoeveel?’ Wim trekt zijn uitgestoken hand terug en veegt zijn voorhoofd af. ‘Sst, niet zo hard. Honderd.’ Arne staat op, trekt zijn broek recht en gaat weer zitten. ‘Honderd wat? Grammetjes, kilootjes?’ ‘Jezus Arne, straks worden we nog opgepakt. Denken ze dat ik een of andere drugsdealer ben.’ ‘Ben je ook, schat.’ ‘Doe normaal man, dit heeft niets met drugs te maken. Ik help jou, weet je nog? Jij durft niet naar je eigen dokter.’ ‘Tut, tut, niet zo paniekerig. Ik maak maar een dolletje.’ Arne slaat zijn benen over elkaar en houdt zijn nagels tegen het zonlicht. ‘Mooi?’ ‘Ja prachtig Arne of moet ik al Anne zeggen? Luister ik geef je er nu honderd mee. Drie maal daags één tablet. Na een week of drie moet het effect zichtbaar zijn. Er kunnen bijwerkingen zijn. Let op als je...’ ‘Bla, bla, ja, ja, hou maar op.’ Arne grijpt naar zijn denkbeeldige vrouwenborsten. ‘Ik kan niet wachten, dankjewel lief doktertje.’ Wim wrijft over zijn wang. ‘Hè, doe dat nou niet.’ ‘Ach lieverd, relax een beetje. Over een maand weer hier?’ ‘Prima Arne, zie ik je dan. Succes en als je nog vragen hebt...’ ‘Ja, dan bel ik je. Zeg, wat zit er eigenlijk in die tas.’ ‘Niks bijzonders.’ ‘Prachtige kleur Wim, Gucci toch? Ik wil niet vervelend zijn maar misschien moet je niks bijzonders er even goed in stoppen. Wat een kokkerd zeg. Nou, toedeloe.’