Het was midden december en ik liep mijn partner naar zijn motor. Het was koud, nat en winderig, dus een sjaal was geen overbodige luxe. 
"Ik moet echt een nieuwe tas." zei ik tegen mijn hem. "Nu moet ik hem iedere keer vasthouden."
"Dan moeten we daar een keer voor kijken." antwoordde mijn partner.
"Dat zeggen we al dagen. Maar we komen er nooit aan toe." 
Ik deed mijn heuptasje om. De sluiting werkte niet meer goed, dus kon het tasje op de gekste momenten op de grond vallen. Maar het tasje moest mee, ik moest mijn belangrijke spullen toch ergens in bewaren?

Eenmaal buiten waaide het als een malle. Het was ook nog regenachtig.
"Getverdemme!" riep ik geirriteerd. "Het is december, dit is weer voor oktober, man!"
Mijn vriend stapte op de motor. Ik volgde zijn voorbeeld. Dan gingen we op weg. Het is dat we een verplichting hadden, anders waren we niet gegaan.

Het hele ritje lang hield ik mijn heuptasje goed vast. Ik wilde niet dat het op de weg viel zodat ik al mijn belangrijke spullen kwijt zou raken. Dat lukte tot nu toe prima. Het enige dat ik te laat in de gaten kreeg was dat mijn sjaal ineens als een slang om mijn nek leek te kruipen en spontaan verdween. De kou bekroop mijn nek. Ik vloekte. Mijn sjaal, mijn lievelingssjaal lag midden op de snelweg. Intussen zag ik mijn partner ook een weg banen in de drukte, dus ik durfde hem ook niet aan te tikken. Ik kon mezelf inwendig wel een klap verkopen. Zo'n mooie sjaal, die kreeg ik nergens meer, aangezien deze al meer dan tien jaar oud was. Ik vervloekte de wind. Als die nou niet zonodig moest waaien, had ik mijn sjaal nu nog gehad. 

Tot op heden bedenk ik me nog steeds wat ik had moeten doen. Voor mijn gevoel had ik mijn sjaal goed genoeg om gedaan. Ik had hem wel vast kunnen houden, maar dan was mijn tasje misschien wel op de grond gevallen. Me bedenken dat ik toch wel goed gehandeld had, door mijn tasje te redden, lukt niet. 
Ik kan alleen maar hopen dat ik er ooit een keer overheen kom.