#392 - Desertie en gezichtsbedrog

'Wie gaat er mee wandelen?' Het enthousiasme spat eraf. Het weer werkt mee, een milde bries bolt op en een witte winterzon doet ons geloven dat de lente al begonnen is en de zomer snel zal volgen. Dat mijn benen dienst weigeren, negeer ik. Ongeacht de felle pijnsteken. Ik moet er gewoon uit. Het kriebelt. Het jeukt. Tintelend. Mijn benen zullen me moeten dienen, ondanks hun zwakte. Voor desertie is geen ruimte. 

Mijn dochter kijkt verbaasd op van haar telefoon. Zoveel energie is ze van mij niet gewend. Haar pogingen mij  weer eens te laten lachen, waren op een mislukking uitgelopen en nu kom ikzelf met een lachwekkend verzoek. Ze reageert sceptisch. 'Jij? Die amper fatsoenlijk zonder kruk naar buiten gaat. Kan je dat wel aan?'

'Ja, dat kan ik,' antwoord ik blakend van zelfoverschattende bezieling.

Dat is voor haar genoeg. Ik ben altijd eerlijk, tegen haar in ieder geval wel. Ze is om. Ze gaat mee.

Lekker. De weidsheid in. De natuur in al zijn pracht proeven.

We lopen naast elkaar. Mijn dochter met grote passen en frisse blik en ik, met kleine voorzichtige pasjes. Langzaam dwingt mijn lichaam me tot inzicht.

'Kijk daar nou eens!'  Pers ik er juichend een laatste ontkenning eruit. 'Een omen!' En ik wijs naar overvliegende vogels. Het is vast een zwerm zwaluwen, denk ik, en dat is meer dan die ene, die nog geen zomer maakt.  

'Mam! Foei. Het meervoud van oom is nog altijd ooms, dan zet je er ook nog het verkeerde lidwoord voor en sinds wanneer zie je ze vliegen?'

Haar opmerking doet mij wankelen. De zwerm zwaluwen verwordt in krassende kraaien. Ze nemen mijn zelfoverschatting mee op hun vlucht en eindelijk erken ik het ware omen. Pijn is een natuurlijk voorteken van lichamelijke grenzen en ooms kunnen niet vliegen.  

 

Lid sinds

5 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Dana, ik moest wel lachen om de verwarring en terechtwijzing van de dochter dat het ooms is en geen omen. Het doet me denken aan wat mijn zoon zei toen we voor de eerste keer in een trein zaten. Hij had net de overtreffende trap van goed geleerd op school. Ik wees naar een trein. "Kijk, dat is een goederentrein.' Waarop hij heel wijs zei: 'Nee mam, dat is een betere trein.'

Het verhaal kon ik wat lastig duiden. De hp heeft blijkbaar last van haar benen. In het verhaal leg je niet uit waarom haar benen dienst weigeren en waarom ze in ontkenning zit. Ik krijg daardoor geen goed beeld van de hp. Tot wat voor inzicht moet ze gedwongen worden?
Het voorteken komt voor mij ook niet echt duidelijk naar voren. Hoe kan de waarheid een voorteken zijn? 

Zoveel energie is van mij niet gewend. ---> volgens mij moet er nog "ze" achter is.

9 maart 2022 - 18:51

Lid sinds

11 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker

Van je kinderen kan je heel wat opsteken, @Fief, zowel je zoon, als mijn dochter hebben helemaal gelijk. En jij hebt ook gelijk, de waarheid is geen voorteken, ik had het verkeerd in gedachten verwoord. Heb het aangepast, is het zo duidelijker? Vraag me af of het relevant is om uit te leggen waarom hp's benen dienst weigeren, ik ga hier nog even over nadenken en pas het mogelijk morgen nog een keer aan.

In reply to by Fief 9 maart 2022 - 20:35

Lid sinds

11 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker

Inderdaad, @Sakura, de opdracht vroeg niet expliciet om duidelijk te zijn over het teken, de opdracht vroeg ook niet direct om relevantie, toch ga ik het denk ik nog even bijschaven, heb afstand genomen en ik denk dat het beter kan.

10 maart 2022 - 7:31

Lid sinds

3 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Mooi, Dana. Moeder en dochter aan de wandel, nou ja, voor zover dat mogelijk is. Het gesprekje is heel echt, zo kan het gaan. Dat ik niet weet wat er met de benen van je HP aan de hand is, stoort me een beetje. Ik kan me er nu niet zo goed een voorstelling van maken. Ik houd het maar op ouderdom (maar dan nog blijf ik er stiekem nieuwsgierig naar: hoe kan dat? Is het te voorkomen? Kan het genezen?Kan het kwaad dat ze is gaan lopen?) Nou ja, ik kan niet altijd alles weten. 

10 maart 2022 - 19:49

Lid sinds

11 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker

Dank je wel, Maria, je kan inderdaad niet alles weten en ik kan ook niet alles schrijven, heb maar een beperkt aantal woorden tot mijn beschikking. Ik vraag me dan wel waarom  jullie het schijnbaar zo belangrijk schijnen te vinden om te weten wat HP's beperking is? Moet ik hier serieus verder over uitweiden? Het is niet zo dat ik het niet wil proberen... ik ga er nog even over nadenken

In reply to by Maria Fransisca 12 maart 2022 - 14:18

Lid sinds

13 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Dana, er zitten prachtige poëtische stukjes in je verhaal verweven. Daardoor is het erg fijn om te lezen. 

"en omen kunnen niet vliegen." Moet het hier niet zijn 'en ooms kunnen niet vliegen' of 'een een omen kan niet vliegen'? Omen is toch enkelvoud?

12 maart 2022 - 17:59

Lid sinds

11 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker

Ja, uiteraard heb je gelijk, maar ik vond het eigenlijk zo grappig staan. Ik had er eerst staan: en het meervoud van omen is omina, maar dan zou ik het maximale aantal woorden overstijgen, dat kan natuurlijk niet (grinnik). Ik heb toch maar veranderd en zelfs de zwerm voor mijn ogen aangepast. Dank je voor je oplettendheid. 

In reply to by edwinchantalen… 14 maart 2022 - 9:26

Lid sinds

3 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker

Hi Dana M. Sfeervol geschreven. Het stoort mij niet dat onbekend is wat er mis is met de benen van de hp. Ook het al dan niet duidelijke voorteken vind ik minder belangrijk. Het is heel duidelijk dat de hp eea zelf als een voorteken ervaart, zo lees ik het.

Graag gelezen. 

14 maart 2022 - 12:37

Lid sinds

17 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Ik vind het niet storend dat ik niet weet waarom ze moeite heeft met lopen. Daar zijn tal van verklaringen voor en het zou misschien zelfs storend zijn om dit te vermelden ergens. Het is genoeg om te weten dat ze worstelt ermee. Gaandeweg denk ik ook dat er iets is tussen haar dochter en zij waardoor ze aan zichzelf gaat twijfelen en niet goed meer kan denken. Gaat dit verhaal over evenwicht en kracht? De dochter lijkt zowel evenwicht als kracht te hebben en de moeder hoopt dat ze dit in de zomer terugvindt, maar van de opmerking van haar dochter raakt ze even uit balans.

14 maart 2022 - 21:48

Lid sinds

11 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker

Dank je wel voor je reactie, Odile. Het was ook de reden dat ik die verklaring voor waarom ze moeite met lopen heeft, heb laten gaan. De juist storende factor. En het voegde mi niets toe.

Zoals ik van je gewend ben duik jij er verder in, lees jij er meer in, zelfs meer dan ik er zelf in dacht te stoppen. Ja, dit verhaal gaat over kracht, balans en acceptatie tot een bepaalde grens. De oorspronkelijke bedoeling was het iets luchtiger te brengen, maar ben tevreden met het resultaat. 

15 maart 2022 - 7:44