Opgeschoonde versie

Kristina komt aan bij het theater, haar GSM rinkelt. Journalisten verdringen zich aan de artiesteningang.  Het is Joshua die vraagt om naar de andere toegang te rijden. Hij springt haastig in de auto. Buiten een verbaasde technieker merkt niemand hen op.
Thuis loopt hij te ijsberen.
“Wat scheelt er?”
Hij ontwijkt haar. “Ik ga meteen slapen.”
Dat is ongewoon, hij gaat nooit vroeg naar bed. Meestal praat hij ronduit over de voorbije repetities.  
Ze zet de tv aan. Op het late journaal valt zijn naam. Actrices klagen hem in een open brief aan voor grensoverschrijdend gedrag  en dreigen met een proces. Ze raakt van slag, bedenkt dat ze nu drie jaar samen zijn en hoe hij haar in zijn voorstellingen uitdaagde om steeds verder te gaan. Ze ging er telkens op in, want nadien werd ze er  ruimschoots voor beloond wanneer ze met hun tweetjes leuke momenten beleefde.
Stomverbaasd luistert ze naar getuigenissen van collega’s: “We werden vernederd en betast. Meestal half- tot poedelnaakt dwong hij er ons toe steeds verder te gaan.”
Ze begrijpt er niets van. Joshua is overbekend in dit land en maakt ook furore in het buitenland. Hij is een geliefd regisseur en acteur. Zijn gewaagde theaterstukken kennen een enorme bijval.

In paniek belt ze een bevriende collega. Die wil het gesprek afbreken wanneer ze hoort wie er aan de lijn is.  “Wacht,” zegt ze, "je weet waarschijnlijk waarover ik je bel. Geloof mij, ik weet van niets. Vertel me alles.”
Haar oren tuiten. “Dit is onaanvaardbaar, dit is smerig, dit mag niet ongestraft blijven,” roept ze.  Ze verzekert haar vriendin dat ze actie zal ondernemen en vraagt of ze later mag terugbellen.

Haar kreten aan de telefoon hebben hem  gewekt of sliep hij niet?  Vanuit de open slaapkamerdeur staart hij haar aan. 
“Tegen wie roep je zo aan de telefoon?”
“Is het waar, Joshua?”
 “Waarover gaat dit, Kristina?”
“Ik denk dat jij heel goed weet wat er gaande is.”
“Met wie belde je?”
“Dat hoef je niet te weten, want god weet waartoe je in staat zou zijn?”
“Kristina, verdomme, waar heb je het over?”
“Als je het niet weet, zal je het morgen wel in de krant lezen. Ik blijf hier niet vannacht. Ik ga bij een vriendin logeren. Salut.”

Ze verlaat het huis, belt opnieuw de vriendin, die haar al te graag onderdak verschaft. De hele nacht bomen beide vrouwen  door over de situatie. Haar telefoon trilt onophoudelijk, maar ze neemt niet op. In de vroege morgenuurtjes belt ze hem en laat een kort bericht achter: ‘J., ik verlaat je.K.’

                                                                          **********

(eerste poging)

Bij aankomst aan het theater, rinkelt haar GSM.  Journalisten verdringen zich aan de artiesteningang. Het is Joshua die vraagt om naar de andere toegang te rijden, waar de  decorstukken worden geleverd. Hij springt haastig in de auto. Buiten een verbaasde technieker merkt niemand hen op.

Thuis is hij erg zenuwachtig. Ze vraagt wat er scheelt. Hij ontwijkt haar. Dat is ongewoon, meestal praat hij ronduit over de voorbije repetities.  ets wat hij nooit doet, is vroeg naar bed gaan. Hij beweert dat hij afgemat is. Ze laat hem verder met rust.

Op het late tv-journaal valt zijn naam. Actrices klagen hem in een open brief aan voor grensoverschrijdend gedrag  en dreigen met een proces. Ze raakt van slag, bedenkt dat ze nu drie jaar samen zijn en hoe hij haar in zijn voorstellingen uitdaagde om steeds verder te gaan. Ze ging er telkens op in, want nadien werd ze er  ruimschoots voor beloond wanneer ze met hun tweetjes leuke momenten beleefde.

Met verstomming luistert ze naar getuigenissen van collega’s die vernederd en betast werden. Hoe hij, net als bij haar eigenlijk, aandrong om steeds verder te gaan in het spelen van heftige scènes, liefst half- tot poedelnaakt.

Ze begrijpt er niets van. Joshua is overbekend in dit land en maakt ook furore in het buitenland.  Hij is een geliefd regisseur en acteur.  Zijn gewaagde theaterstukken kennen een enorme bijval. In paniek belt ze een bevriende collega.  Die wil weer inhaken wanneer ze hoort wie er aan de lijn is. Gelukkig kan ze haar overhalen te blijven luisteren en te vertellen wat ze weet. Haar oren tuiten. Dit is onaanvaardbaar, dit is smerig, dit mag niet ongestraft blijven. Ze verzekert haar vriendin dat ze niet op de hoogte was en tot de actie zal overgaan.

Haar kreten aan de telefoon hebben hem  gewekt of sliep hij niet?  Vanuit de open slaapkamerdeur staart hij haar aan. 
“Tegen wie roep je zo aan de telefoon?”
“Is het waar, Joshua?”
 “Waarover gaat dit, Kristina?”
“Ik denk dat jij heel goed weet wat er gaande is.”
“Met wie belde je?”
“Dat hoef je niet te weten, want god weet waartoe je in staat zou zijn?”
“Kristina, verdomme, waar heb je het over?”
“Als je het niet weet, zal je het morgen wel in de krant lezen. Ik blijf hier niet vannacht. Ik ga bij een vriendin logeren. Salut.”

Ze verlaat het huis,  belt opnieuw  de vriendin, die haar al te graag onderdak verschaft. De hele nacht bomen beide vrouwen  door over de situatie.  Haar telefoon trilt onophoudelijk, maar ze neemt niet op. In de ochtend belt ze hem en laat een kort bericht achter: ‘J., ik verlaat je.K.’