Het Centraal Station van Antwerpen, ook wel eens “De Spoorwegkathedraal”, genaamd, is een magische plek. Ik vind het een eer en voorrecht dat ik hier tussen al deze grandeur mij mag laten opmerken, betasten, bewonderen en eventueel in de smaak vallen door mijn vorm, de kleuren, de titel en het lettertype. Ik zie graag de ogen van de personen die mij oppakken en openslaan om enkele van mijn boeiende bladzijden te lezen. Iedere blik die het waardig acht, mijn inhoud te doorgronden, geeft me vreugde. 

De dame die mij hier heeft achtergelaten, (met pijn in haar hart), stond hier als meisje met open mond naar de architecturale schoonheid rond haar te kijken. Zij stond exact op dezelfde plaats waar ik nu lig, verlangend naar iemand die mij de moeite vindt om zich over mij te ontfermen.

Het meisje was een droomster. De meeste meisjes dromen van een ridder op het witte paard. Maar zij niet. Ze droomde van een toekomst als schrijfster. Als een beroemde, succesvolle schrijfster. Haar bestaan was weinig kleurrijk. Ze zocht troost in het lezen en schrijven. Haar opstellen waren doorgaans de beste van de klas. Dat gaf haar een warm gevoel van binnen.

Dit warme gevoel ondervond ze ook als jonge vrouw aan de zijde van een jonge man die haar ten huwelijk vroeg en de vader werd van haar kinderen. Vol enthousiasme gaf ze zich volledig over aan het moederschap. Zij zou er wel voor zorgen dat haar kinderen een gelukkige jeugd zouden hebben.

Wat het droomstertje niet verwacht had was dat het leven soms rare wendingen neemt en dat je niet alles naar je hand kan zetten. Het èchte leven kun je vergelijken met een schaakspel met het lot als tegenspeler. Sommige personen galopperen als een paard door het bestaan; zonder moeite nemen ze elke hindernis. Ze worden een prachtig paradepaard, of een fiere ruiter, soms een waardevol prijsbeest of een nuttige, maar nederige draagmerrie. Enkele spelers worden koning of de koningin.  

Het grootste deel van het mensdom vormt de grote kudde, pionnen die door het lot heen en weer worden geschoven om de baan vrij te maken voor de koninklijke schaakstukken. Het werk van de pionnen bestaat voornamelijk uit het verschalken van de schildwachten die de torens bewaken.

Op een dag besloot de vrouw die mij ging scheppen (dit boek dat hier nu zo te kijk ligt), uit haar rol als pion te stappen. De tijd van draagmerrie was voorbij en door diepe verlangens gedreven, sprong ze op haar paard, de arena tegemoet. Natuurlijk brak ze haar vier benen. Ze ruilde ze in voor poten waarmee ze potig de hindernissen nam die de run naar meer welzijn en vrijheid tegenhield.  Haar met gehoorzaamheid gevuld hoofd ruilde ze in voor een koppig opstaan na iedere valpartij. Haar mooi verzorgde manen veranderden stilaan in wilde haren. Zij werden haar antennes verbonden met het lot dat haar de weg wees die ze moest gaan bewandelen. Klimmen over rotsen, zwemmen in diepe waters, verdwalen tussen stekelige sparren en hoge  pijnbomen. Zich verschuilen in de vochtige grotten van een overstelpende eenzaamheid.

In die eenzaamheid weervond ze de droom van haar kindsheid. Ze begon te schrijven. Ze had de overkant van het schaakspel bereikt.

Er glijden ogen over mijn inhoud. Wetende ogen, liefdevolle ogen. Ze sluit mij en neemt me terug mee naar huis. Ik, haar debuutroman.