Leuk en heel herkenbaar. Hebben zelf een poes en een kat maar als de kat bij je op schoot zit en je wil opstaan blijft ie gewoon aan je kleren hangen. Graag gelezen. Lees ik tussen de regels door dat de poes niet meer onder ons is? 

Het heeft lang geduurd voor ik begreep dat deze tekst een reactie is op Dr Beat. Toen viel het een en ander pas op z'n plek. Geen gemakkelijk te lezen verhaal. Ik ga ervan uit dat de geest van de kat spreekt en zijn stoffelijk overschot ziet. mooie vondst om vanuit dit perspectief te schrijven.

Tijdens het voor de eerste keer  lezen had ik veel moeite om te begrijpen waar het verhaal over ging. Nu ik het begrijp zal ik het met plezier nog een keer lezen.

Hoi Mercedes, 

Wat een mooi uitgangspunt van vertelperspectief! Ik had na de eerste zin al een vermoeden wat er speelde en dat is alleen maar versterkt. Van subtiel naar steeds duidelijker. Wat mij betreft een mooie opbouw. 

Je hebt ook een hele mooie balans gevonden van wat was en wat de kat daar zo prettig aan vond, en wat op dit moment is en hoe de kat zich op dat moment nog steeds geliefd voelt en liefde geeft. Daardoor wordt het niet 'veel van hetzelfde' en blijft het mooi en vertederd lezen. 

Goed gedaan! 

Groet, 

Nadine
 

Ik voel me vereerd! Ik las het verhaal en het voelde op een vreemde manier bekend aan zonder dat het tot me doordrong. Gelukkig had Musonius het wel door.

Mooi verhaal!

Grtz,
Taco

Altijd mooi hoe je je als schrijver verplaatst in de ander (hier een dier (kat?)) De je vorm is een prachtig iets maar is erg moeilijk hanteerbaar en doordat het pas later doorbreekt dat je een dier bent, is het enigszins vervreemdend (ik moest denken aan een uitvaart)

GG!

Hoi Mercedes, mooi hoe je de geluksmomentjes vanuit het poezenperspectief weergeeft. Maaaarrrrr ... proef ik aan het einde ook een rouwrandje? Dat het negende leven nu voorbij is? 

Hoi Mercedes, na de vorige opmerkingen is het me ook duidelijk dat je het schreef als een soort vervolg op het verhaal van Taco. In die zin goed gedaan en graag gelezen. 
Wat me wel opvalt, zijn de korte zinnen. Het leest staccato en ik kom niet echt in een flow. Een verhaal komt voor mij meer tot zijn recht als je varieert met korte en lange zinnen, maar dat is misschien persoonlijk.

zeker na die ene keer dat ik er opgesloten zat ---> "er" zou weg kunnen. Het verwijst naar iets wat in het verhaal niet genoemd wordt. 

Ik kruip bij je op schoot. En denk aan al die keren uit dat leven dat ik zo bij je heb gelegen. Behaaglijk binnen op de bank. ---> dit is naar mijn idee één zin.
Ik kruip bij je op schoot en denk aan al die keren uit dat leven dat ik zo bij je heb gelegen, behaaglijk binnen op de bank.

Hoe je mijn vacht streelde tot het glansde. Je mij onder mijn kin kriebelde en achter mijn oren. Ik niet van je schoot week als jij zo nodig op moest staan. Je mij nog een aai gaf als jij dat dan toch deed.  

Grammaticaal kloppen de zinnen op deze manier niet. Volgens mij hoor je de zinnen op de manier waarop jij ze schrijft met een komma aan elkaar te rijgen. Een zin als "Je mij onder mijn kin kriebelde en achter mijn oren." is als op zichzelf staande zin niet compleet. Met een komma tussen de zinnen, maakt je er meer een opsomming van en geldt de "Hoe" in de eerste zin ook voor de rest.

Een mooie trip… graag gelezen!

Beste Mercedes, een bijzondere insteek, mooi gecomponeerd! En de link naar Dr. Beat is een extra bonus. Met bewondering gelezen!

De groeten van Chezz

Mooi ge(her)schreven. Goede vondst om het beest min of meer buiten het lichaam te laten treden en dat je dan zinnen krijgt als: Toen ik mij zag, schrok ik wel.

Dood en leven(s) vind ik hier knap verweven.

Graag en met plezier gelezen!

Goede herschrijf. 

Ik heb je vaak horen roepen. Op het ritme van jouw gerammel met mijn brokjes, maar ik bleef maar zo liggen. ---> twee keer maar in de zin is niet mooi. Ik zou een van de twee weghalen. Verder klopt de tweede zin op deze manier grammaticaal niet. Wel als je hem aan de vorige zin vastmaakt.
Ik heb je vaak horen roepen op het ritme van jouw gerammel met mijn brokjes, maar ik bleef zo liggen.

Toen ik mij zag schrok ik wel. ---> komma tussen zag en schrok

Met de kat op schoot, dat kan zeker een wederzijds genoegen en geluksmoment zijn, maar daarmee is het nog geen verhaal. Ik vind het leuk en slim hoe je dat hebt opgelost. Het perspectief is verrassend en doordat de kat er niet meer in levende lijve bij is wordt het geluksmoment er nog meer eentje om te koesteren. Ik genoot eerder al van je eerste versie en die was voor mij duidelijk genoeg, dus doe mij die maar.

Dan kijken we samen naar mij tot we daarmee klaar zijn. Dan moeten we verder.

 Dit is mijn favoriete stukje. Lekker nuchter. Als katten na hun dood konden praten zouden ze dit zomaar kunnen zeggen.