“Het begint te schemeren. We moesten maar eens ...”
Mijn metgezel houdt zo plotseling halt dat ik haast tegen hem opbots.
“Daar!” Hij wijst naar een schim in de verte.
Ik haal mijn schouders op. “Een vrouw in de rouw, gok ik, gezien de lange zwarte jurk en zwarte sluier. Ze zal een graf bezocht hebben en misschien snijdt ze de weg naar huis een stuk af door een bospad te nemen.”
We lopen verder. Onze jachtgeweren tikken tegen onze ruggen en de geschoten hazen bungelen aan onze riemen. De weeïge, zoete geur van hun verse dood dringt mijn neusgaten binnen. Ik ben zo ik gedachten verzonken, dat het even duurt voor ik in de gaten heb dat we de dame achtervolgen.
“Zeg, waarde vriend, ik wil graag wel voor het donker thuis zijn.”
“Maar kijk nou, ze gaat vooruit, maar beweegt zonder horten en stoten en zonder op en neer te gaan.”
Ik zucht. “Ze zal wel iets adelijks zijn. Dat soort mensen loopt niet, maar schrijdt.” Ik wijs in een andere richting. “Ons dorp ligt daar.”
“Zie dan! Haar jurk beweegt niet.”
Geërgerd werp ik een blik op haar gewaad. “Man, die jurk gaat tekeer als een vlag in een stormwind!” Ik overdrijf schromelijk; er staat niet meer dan een lichte bries.
“Ja, door de wind, maar ...”
Bomen onttrekken haar aan ons gezicht. Ik geef mijn jachtgenoot een duw. “Huis!”
Hij komt in beweging, maar niet in de gewenste richting. Hij loopt naar de plek waar we haar zo-even zagen. Onwillig volg ik hem. Zijn obsessie voor het vrouwspersoon hangt mij danig de keel uit.
“Kijk dan!” Hij wijst naar de zompige grond.
“Het spijt me zeer, beste kerel, maar ik zie hé-le-maal niets.”
“Precies!” klinkt het opgewonden.
Pas als ik de diepe afdrukken van onze laarzen in de modder zie, begrijp ik wat hij me probeert te vertellen.
“Nou, dan zal ze wel ...”, begin ik vertwijfeld, maar mijn woorden stokken als ik zijn lijkbleke gezicht zie. Met grote ogen staart hij over mijn schouder. Langzaam deinst hij achteruit.
Ik verkil tot op het bot.