We aten in een gespannen stilzwijgen. Mijn moeder trilde zo erg met haar hand dat het eten bijna van de vork afviel. Vader zag het en keek haar duister aan. We wisten het, er was weinig voor nodig om hem in woede te laten uitbarsten. De hele dag hing de spanning als een donderwolk om hem heen.
'Wat is er met je? '
Mijn moeder slikte en trok wit weg. De angst aan tafel bouwde zich op zoals je een orkaan aan zag komen rollen over de oceaan en de lucht zwart zag worden. Zijn kaken maalden het vlees weg. Langzaam kwam hij omhoog, legde zijn bestek neer, richtte zich op in zijn volle lengte en overschaduwde zijn slachtoffer.
'Noem je dit vlees goed gebraden? '
Hij bulderde in haar oor.'Het is verdomme niet te vreten. '
In een snelle beweging greep hij haar hoofd en sloeg met al zijn kracht haar gezicht op het bord met vlees. Moeder gilde wanhopig en probeerde zich te ontworstelen aan zijn greep. Haar neus was gebroken. De jus kleurde rood van haar bloed. Hij mepte haar hoofd net zolang op het bord tot het in scherven lag en haar gezicht gekneusd en bloedend ernaast.
Zwaar ademend liep hij van tafel en veegde zijn handen af aan een handdoek.
'Volgende keer goed doorbraden, anders zal je wat beleven. '

Deze keer was het erger dan ik ooit had meegemaakt. Pas na tien minuten verzamelde ik de moed om mijn moeder te troosten. Ik nam haar bij de hand en legde haar in bed. Morgen moest de dokter er maar naar kijken.In bed trilde ik van woede en dacht aan het vreemde appje wat ik had gehad. Morgen kan je alles doen wat je wil, het zal je niet worden aangerekend.Ik wist al wat mij te doen stond...

Als agent had hij zijn wapen thuis in een kluisje. Natuurlijk wist ik de code. Aan tafel had ik vaak gezien hoe hij het schoonmaakte met zijn grote handen en het vervolgens doorlaadde.Het voelde zwaar in mijn hand toen ik 's morgens vroeg muisstil de trap op liep. Hij sliep erg licht en een krakende tree kon me verraden. Over tien minuten zouden we weten hoe het was om te leven zonder angst en verdriet, niet meer bang te hoeven zijn voor een woedeuitbarsting. Zo wilde ik niet meer verder. Met ingehouden adem en het zweet in mijn handen opende ik de deur.

In de schemering zat hij rechtop in bed. Vaak had ik me afgevraagd waarom hij was zoals hij was. Zijn ogen staarden me leeg aan.
'Dit is voor wat je ons het aangedaan,' zei ik met vaste stem. Ik richtte en drukte af.

In het dierenasiel zocht moeder een lieve pluizige kitten uit. Haar ogen glansden van geluk. Ze had ze éen voor een in haar handen gehad en uiteindelijk koos ze een zwarte. Mijn hart zwol van trots toen we met zijn drieën naar buiten liepen. Nooit heeft ze aan me gevraagd waar pa was gebleven, en ik...? Ik hield het zo.