‘Altijd al ergens mee weg willen komen? Grijp je kans!’, gevolgd door een telefoonnummer.
De advertentie stond onopvallend in de linkeronderhoek op de laatste binnenpagina van de krant. Als ze er niet door Francien op gewezen was, had ze hem zeker over het hoofd gezien.

Door dit kleine krantenbericht had Francien een paar weken geleden de dag van haar leven gehad. Ze was blijkbaar flink uit de band gesprongen en vreemdgegaan met haar fitnessinstructeur. Ze probeerde het nummer later nog meermaals te bellen, ook met een speciaal aangeschafte prepaid telefoon, maar kreeg geen enkele keer gehoord. Franciens rusteloosheid begon inmiddels ook haar man op te vallen.

Gisteravond belde ze het nummer en een geautomatiseerde stem vertelde haar dat morgen haar dag was om te doen wat ze wilde. Overmorgen zou niemand zich iets herinneren. Vlak voor ze ophing, zei de stem zachter dat ‘eventuele gevolgen voor eigen rekening waren’.

Toen Evelien de volgende dag de buurvrouw de groenbak aan de straat zag zetten, liep ze naar buiten. De oude taart was al jaren een doorn in het oog, van iedereen in de straat. Overal had ze iets over te zeuren en ze was al menig rechtszaak begonnen tegen buren die haar tegen de haren instreken. Haar kinderen waren van haar vervreemd en alleen nieuwe bewoners poogden nog contact met haar te krijgen, anderen waren mettertijd wel wijzer geworden. Het woongenot was al jaren ver te zoeken.

Ze liep op het mens af en groette haar overdreven vriendelijk. De buurvrouw keek met samengeknepen ogen terug.
‘Wat moet je?’
‘Ik zou graag eens met u praten. De afgelopen jaren hebben we nauwelijks contact gehad, dat is toch eigenlijk van de zotte? Als goede buren moet je voor elkaar klaar staan, vindt u ook niet?
Ze deed haar best zo betrouwbaar mogelijk te kijken. De fletse ogen knipperden traag terug.
‘Nou, ik geloof niks van je woorden, maar aangezien je zo wanhopig overkomt, wil je me vast even helpen. Ik wil de kelder leegruimen, maar gezien mijn leeftijd lukt me dat niet alleen. Goede hulp is tegenwoordig ook al niet meer te krijgen. Kom mee.’
Langzaam liep Evelien achter de schuifelende vrouw aan. Het huis, dat ervan binnen precies hetzelfde uitzag als het hare, rook vaag naar mottenballen en doorgekookte sperziebonen. De kelderdeur bevond zich recht tegenover de voordeur.

De volgende ochtend was er commotie voor het buurhuis. Verschillende mensen betraden en verlieten het huis.
Op het moment dat Evelien naar buiten liep, werd er een brancard met een wit laken erover de voordeur uit gereden.
‘Wat is er gebeurd?’ vroeg ze aan één van haar straatgenoten.
‘Het wijf is kennelijk gisteren van de keldertrap gevallen. Noodlottig ongeval, hoorde ik de huisarts zeggen.’