Het licht en de warmte maken me sloom. Achter het raam groeien hoge stelen. Ik ben hier half terug in het dorp waar meester Verbaas ons op de bloeiwijzen en het bomenloof wijst. Maar dat was op de basisschool. Nu is de vakantie om.
‘Raf, let jij ook op?’ bast Van Keppel.
De klas kijkt naar mij. ‘Ja, meneer?’ vraag ik daarom.
‘Dit is de brugklas. Hier maak je aantekeningen bij biologie.’
Ik pak mijn pen en schrijf wat cijfers en termen over van het bord.
‘Nee, ook van wat ik zeg. Gerda, laat hem je schrift straks kopiëren. Hij betaalt.’
Gegrinnik klinkt vanachter een paar tafels.
‘En een onvoldoende voor wie nu niet oplet.’
Iedereen is dan weer vol aandacht voor de vele aspecten van het beginnende leven. Behalve Noor, want zij schuift me een briefje toe.
‘Mag ik dat ook even bekijken?’ vraagt Van Keppel afgemeten. Of die man ziet alles, of ik heb nu al een reputatie. Gedwee geef ik het briefje aan de leraar. Hij bekijkt het, wordt rood en moffelt het weg.
‘Voor. Le. Zen!’ waagt Karel, die helemaal achterin zit, en steeds meer kinderen jennen steeds harder mee. Iedereen durft het nu.
Van Keppel beent naar het bord, draait zich om en kijkt Noor aan. ‘Hier komen.’ De dreiging in zijn stem verraadt zijn stress.

De vorige lessen hadden we plakband afgerold langs alle tafels, en propjes gegooid, en vliegtuigjes, en gummen. Van Keppel is zo saai.
De deur gaat open en conrector Jozias komt de klas in. Noor blijft nog even zitten waar ze zit.
‘Keppel. Telefoon. Ik neem je klas.’ Van Keppel lijkt dolblij met zijn bevrijding.
‘Goed, waar waren we?’ vraagt Jozias retorisch. ‘Het leven, zie ik op het bord. Nogal ruim. Weten jullie de laatste stand van zaken al, jongelui?’
‘Mijn dna is verwant aan Linnaeus.’ Gerda kan zich weer niet inhouden en meteen heeft Jozias haar in de tang. Hij weidt uit over erfelijkheid, ziektes, flora, fauna en de monnik met de erwt.
‘Dat was toch Gregor Mendel?’ vraagt Gerda, die zielsgraag naar het VWO wil doorstomen.
Zelf ben ik weer bij meester Verbaas, die ook zo kon vertellen. Maar hier leven leuke meisjes. 

Als de bel gaat, schuift iedereen zijn spullen in de splinternieuwe schooltas. Ik sta op en wil gaan.
‘Noor. Raf,’ beveelt Jozias.
Door de deur komt Van Keppel binnen, alweer gered door de bel. Hij geeft Jozias het briefje. De conrector leest het en wordt rood. ‘Noor. Jij schrijft honderd keer foutloos: De leraar stiekem beledigen is flauw en kinderachtig. Raf, jij krijgt overmorgen een mondelinge overhoring vóór de klas, over het veranderende lichaam.’
Op de gang slaat raddraaier Karel me op de schouders. Ik weet niet of ik daar nu zo blij mee ben.
‘Kom je mee?’ vraagt Noor. ‘Dan helpen we elkaar.’
Die aantekeningen van Gerda kan ik morgen ook nog wel kopiëren. Ze keek ons na, zegt Noor later tegen me, achter haar bureautje, waar ik oefen op haar handschrift en waar zij me overhoort met de foto’s die Gerda naar me appte.