Ze had de kou omarmd en die affectie bleek wederzijds. Warmte maakt haar slaperig, in elk geval die van de miniradiator naast haar bureau. Elke ochtend zet ze hem trouw op zestien. Zo kan ze zich op haar werk concentreren. Maar net als ze wil gaan typen, voelt ze het getril tot in haar benen: er wordt al weken glasvezel aangelegd en nu zijn ze bijna bij haar huis. Zuchtend gaat ze staan. Natuurlijk slaat ze dagelijks een deken rond haar onderlijf en draagt ze een extra vest. Over die deken struikelt ze half. Ze trekt hem geërgerd weg en sluit de ventilatieluikjes. Nu klinken in elk geval de bouwvakkersstemmen gedempter.

De kou begon met die torenhoge energieprijzen. De kachel kon eigenlijk gewoon uit tot half oktober en ook alweer vanaf maart. In de woonkamer had ze volop zon – maar daar liep ze, kookte ze, maakte ze schoon. Aan haar bureautje in de donkere werkkamer zat ze stil. Vandaar de kou. En hij had nog meer voordelen: eindelijk een plek in huis voor haar wijnvoorraadje en de fles zelfgemaakte vanille-extract. Zo veranderde haar werkplek toen al een beetje in een keukendependance. Zodra de werklui weg zijn opent ze de luikjes weer, want de droge worsten hebben ook ventilatie nodig.

Ze was pas gaan bakken tijdens de lockdown. Receptenboeken die ze soms al twintig jaar had weggemoffeld, slingerden nu door de keuken. Bladeren door een boek, het speeksel in je mond voelen stromen bij een foto, de specerijen al ruiken als je de ingrediëntenlijst doorleest: daar kon een beeldscherm niet aan tippen, hoe snel haar internet straks ook werd. De desserttaart voor het toetje van vanavond staat tevreden te snorren naast de printer. Dat deeg rijst toch pas op oventemperatuur en citroensap alleen is nooit genoeg om die appels te conserveren.

Van alles had ze geprobeerd tegen de slaperigheid. Op tijd naar bed natuurlijk. Hielp niet. Afvallen tot ze een ons woog. Geen resultaat. Van sporten raakte ze juist nog vermoeider. Niets wat gezond voelde hielp. Ze had gewoon zin nodig. Zin om op te staan. Zin om te werken. Ze had de kou omarmd als een levensstijl. Het boek heeft ze al half af. Nu buigt ze zich over de inleiding. Het wordt een persoonlijk verhaal: dat werkt altijd, zei de uitgever. Kookboeken gaan als warme broodjes. Ze kijkt naar haar mailbox en klikt een paar keer. De laserprinter begint te zoemen. Na een minuutje verlekkert ze zich aan het eerste tastbare voorstel van de voedselfotograaf.

***

Ze loopt de trap af en zet de schaal op het kastje naast de printer. Zodra ze de thermostaat omlaag draait, begint de betonnen vloer in haar huis te trillen tot in haar benen. Zuchtend staat ze op van haar bureau. Ze loopt naar het raam. Nou ja, lopen – het is vooral een kwartdraai om haar as. Op straat leggen mannen in hesjes de glasvezel aan. Gisteren haalden ze een meter of twintig: stoep opengraven, kabel trekken, dichtgooien, aanstampen, betegelen, klaar. Vandaag zijn ze bijna bij haar werkkamer. Ze trekt haar vest aan en gaat zitten. Het kleed slaat ze om haar benen. Daar begint het gestamp weer. Haar scherm trilt nu ook. Hoe kan ze zo met goed fatsoen een boek vertalen? Wat voelt die bureaulamp trouwens lekker. Haar vingers krult ze eromheen tot ze gloeien en ze probeert de concentratie op te brengen voor haar werk, maar de kaneelgeur bereikt haar dwars door de vershoudfolie heen.

Je had toen die torenhoge prijzen. Begin maart zette ze dus de kachel uit en eind oktober pas weer aan. Twee maanden korter stoken: het beviel haar meteen. Gaan bakken was ze eigenlijk al in lockdowntijd. Natuurlijk kost dat ook stroom, maar eten moet je toch, plus gratis warmte van de oven. En eindelijk had ze de tijd voor haar kookboeken, zelfs dat ene over wijn. De Lidl had laatst een Chateauneuf-du-Pape uit 2022 staan. Zoveel had ze nog nooit aan een fles besteed, maar over tien jaar was hij een veelvoud waard. Kerst 2033, als ze nog maar zevenenvijftig is. Ze schuift de fles voorzichtig terug en zet in haar Excelsheet een kruisje bij de Merlot van afgelopen weekend. De kou dringt nu ook door haar schoenen en sokken heen. Het is tijd om de werkkamerdeur te sluiten. De werklui hebben gelukkig vroeg lunchpauze: het geschuif met tegels maakte haar vanochtend vroeg wakker.

Sowieso wordt ze slaperig van dat soort warmte. Het was dan ook een goed besluit om onder in dat kastje een bescheiden wijnvoorraad aan te leggen. Die ongebakken pruimentaart voor vanavond wordt in de koelkast bovendien veel te koud. Ze kijkt naar haar scherm, leest de zin en dringt zowaar door tot de samenhang. En dan krijgen ze ook nog eens glasvezel in die ouwe huurflat van haar. Ze mag wel in haar handen wrijven.