De roze wolk begon na het eerste lustrum van haar huwelijk te vervagen. Terwijl haar eierstokken hevig rammelden, had Karel nog volop andere plannen waarin geen plaats was voor kinderen en ze liet zich overtuigen dat ze nog lang genoeg moeder kon zijn.
In de aanloop naar het tweede lustrum werd ze rustelozer. Karels biologische klok mocht dan nog wel een paar jaar langer tikken, die van haar liep tegen het einde. Het afdwingen van een zwangerschap door de anticonceptie af en toe te “vergeten”, werd door Moeder Natuur niet gehonoreerd.

De verrassing kwam op het moment dat ze alle hoop had opgegeven. Bijna zeven maanden genoot ze van haar veranderende lijf, met alle ongemakken die het met zich meebracht. Vol trots showde ze haar zwangere buik in strakke kleding en liet zich gewillig over haar buik aaien. Ze keek ongeduldig uit naar het moment dat ze dit kleine wonder in haar armen mocht nemen.
In de achtste maand ging het mis.

Een lange reeks vruchteloze pogingen opnieuw zwanger te worden, liep mis. Karel bleek geen voorstander van adoptie en uiteindelijk bezweek ook hun huwelijk onder haar drang naar het moederschap.
Ze legde zich uiteindelijk neer bij haar lot en richtte zich op een carrière waarin ze op een andere manier haar zorgdrang kwijt kon. Zo goed en zo kwaad als ze kon, leefde ze mee met de zwangerschappen van haar vriendinnen en wierp zich op als een peettante voor hun kinderen. Ze bewonderde de zelfgemaakte knutselwerkjes die ze kregen van hun kinderen en lacht nu beleefd mee als haar vriendinnen jubelen bij een echofoto van het zoveelste kleinkind. Maar nog steeds als die tweede zondag in mei voor de deur staat, voelt ze de enorme leegte. Het is de dag in het jaar waar ze het meest tegenop ziet.