De Consul van de Hegemonie zat op het balkon van zijn ebbenhouten ruimteschip en speelde Rachmaninoffs prelude in Cis-mineur op een antieke maar goed onderhouden Steinway, terwijl beneden hem de grote, groene sauriërs zich brullend door de moerassen bewogen. Hij sloeg de toetsen hard aan. Op de luide stukken overstemde het pianospel het geluid van de sauriërs.

Schilddeactivatie in 5 minuten

Zijn gehele leven, bijna 55 jaar nu, had hij zich afgevraagd: hoe ben ik als de dood zich aandient? Hoe ben ik in een crisis? Maar hij had zichzelf die vragen gesteld met een glas cognac in zijn hand op Bernir, of in een vogeldonzen bed naast zijn gemaal. Over enkele minuten zou die vraag écht aan hem worden gesteld, door de moerasplaneet Terra.

Adrenaline vloeide kalm door zijn aderen.
Niemand zou komen. Het signaal zou nog vijf jaar moeten reizen. Daarna was het maar de vraag of de Hegemonie in actie zou komen op het signaal van een eenmansschip, neergestort op een verre planeet, met een gegevensoverzicht dat laat zien dat het scheepsplasma vlak na verzenden zal zijn opgebruikt.

Hij zou moeten jagen.
Op de lessenaar voor hem stond een dik pak gelamineerd papier. Het was geen muziek, maar een complete lijst met informatie om te overleven op een vreemde planeet. Plaatjes met de eetbare vruchten, de eetbare dieren. Hij zou het schip als uitvalsbasis gebruiken. De Engineering Bay had genoeg wapens voor hem vervaardigd.

Er waren ook plannen voor het geval dat één van de sauriërs het schip als rivaal zou zien, en de consul met een tent zou moeten vluchten. Inentingen tegen virussen op deze planeet waren nog gemaakt, maar dat was de laatste actie van de Medical Bay.

Het licht flikkerde en viel uit. Zijn pianotonen zetten zich voort. Met een luide brul wierp één van de sauriërs zich tegen de hul van het schip. De consul zette zijn favoriete stuk in. Kom maar, dacht de consul. De tonen op de piano werden luider. Kom maar, dacht hij, richting het universum, met trots in zijn hart: ik ben er klaar voor.


Eerste zin uit het boek "Hyperion" van "Dan Simmons". Hier is het begin te lezen (het echte vervolg na de eerste zin): https://www.bruna.nl/images/active/InkijkPDF/eboe…