Nieuw leven

Het was heerlijk warm in de netjes opgeruimde kamer, de gordijnen waren gesloten en de twee schemerlampen brandden - de ene stond naast haar stoel en de andere naast de zijne die nog leeg was.

Ze las een zelfhulpboek. Even tijd voor zichzelf tot hij thuis zou komen van de fabriek. Sinds hij ploegleider was, was ie ’s avonds uitgeput. Hij wilde meteen sloffen, een biertje om zijn binnenbrandjes te blussen en dan even helemaal niets.

Ze hoorde zijn brommer in de steeg knetteren. Van de hoogovens naar huis was een kippenendje, maar hij hield van die brommer. Ze had hem ook ontmoet met die brommer. Hij een vetkuif en zij met haar armen om hem heen over de Zeeweg naar het strand. In de duinen kreeg ze de eerste kus van haar leven. Het was een geworstel van tongen en speeksel. Niks aan, maar hij wilde zo graag en volgens haar vriendinnen was Karel een geweldige vangst.

Verliefd, verloofd getrouwd, zoals iedereen en nu probeerden ze al een paar jaar zwanger te worden. Nou ja, zij dan. Hij ging er op en er over en snurkte al op het moment dat het voor haar net begon. ‘Morgen vroeg op.’

Ze was binnenstebuiten gekeerd, in de beugels, koude eendenbekken, uitstrijkjes, uiteindelijk een scan, maar ze konden niks vinden. Haar eitjes waren prima. Dus nu zou hij… Maar hoe vertel je zoiets? Zij wilde dolgraag een kleintje, dus putte ze moed uit dat zelfhulpboek.

De keukendeur sloeg dicht, harder dan normaal. Hij kwam met zijn brommerhelm op de kamer in, een verwilderde blik in zijn ogen.

‘Is er iets?’ , begon ze.

‘Huh, ja. Ken je Anita nog van de administratie? Nou, die is dus zwanger.’

‘Oh wat fijn’, zei ze. Dit is het moment om er over te beginnen.

Maar hij was haar voor. ‘Nou fijn… ze is dus zwanger van mij.’

(Eerste zin van ‘Lam ter slachtbank’ van Roald Dahl)