Het is een koude lentedag in april als hij onder de warmte van de terraskachels de weinige activiteit op het pleintje voor zich gadeslaat. In het midden, vlak voor de grote fontein met drie waterspuwers, staat een eenzaam figuur gehuld in een grijze wollen mantel en zwarte lederen handschoenen. In zijn handen een kartonnen bord met witte letters. De druilerige regen vermengt zich met de verf en laat melkachtige druppels achter op de kinderkopjes. Hij knijpt zijn ogen tot spleetjes om te lezen wat op het bord staat, maar het is vergeefse moeite. Een rilling loopt over zijn lijf en hij trekt aan de rits van zijn jas. Het is na wat eerst een warme week was geweest voor het eerst weer echt koud. Zo snel als het weer omsloeg, was ook zijn humeur omgeslagen toen zijn manager hem vanochtend vertelde dat zijn contract niet verlengd zou worden.
 

Zuchtend neemt hij de laatste slok van zijn koffie, zet zijn kopje netjes terug op het schoteltje en legt er een paar euro naast. Het wisselgeld mogen ze houden, ook al weet hij dat hij zich dat eigenlijk niet kan veroorloven. Een laatste blik over het pleintje, voordat hij de kartonnen doos met zijn weinige bezittingen van de stoel naast hem oplicht. Een dame in een beige trenchcoat loopt langzaam over de kinderkopjes, oplettend dat haar hoge naaldhakken niet verstrikt raken in de smalle voegen. Als ze de man met het bord passeert, blijft ze staan en lacht. Ze strekt haar armen uit en omhelst de man zo stevig, dat hij het bord uit zijn handen laat vallen. Innig verstrengeld staan ze daar in de regen, zonder ook maar een woord te wisselen. Haar armen om zijn nek, de zijne om haar middel. Het onverwachte schouwspel maakt zijn dag ineens een stukje lichter. Alsof hun geluk, zijn geluk is.

Net als hij in conflict met zichzelf het pleintje afloopt, weet een magere zonnestraal zich voor een paar seconden door het dichte wolkendek heen te breken. Hij loopt langs de man die het bord nu weer vasthoudt en ontrafelt met moeite de verregende letters op het bord.

Free hugs.

Zonder verder na te denken, zet hij zijn doos op de natte stenen en laat zijn hoofd snikkend op de schouder van de vreemdeling neervallen. De in leder gehulde hand klopt hem voorzichtig op zijn rug en hij laat al zijn tranen de vrije loop. En de wolken huilen zachtjes met hem mee.