Nou, Ik ben Reinier. Woon en werk in Den Haag. Ik schrijf zo nu en dan. Doe dit uit een soort behoefte. Soms voor de behoeftes van een ander. Soms uit eigenbelang. Maar bovenal zie ik nog het meest als een hobby. reinzaam.nl

Sokken Ik heb sokken met van die gaten. En ik kan ze maar niet weggooien. Ik kan er geen afstand van doen. Ze zijn me altijd trouw geweest. En nu zou ik ze dan weg moeten gooien. Zonde. Ja, dat vind ik zonde. Misschien ben ik daar een rare in maar het doet me gewoon pijn aan het hart. Als je nagaat wat ik en die sokken samen meegemaakt hebben. Overal waar ik ging, gingen zij ook. Ze lieten me nooit vallen. Oké, ik glee wel eens een enkele keer uit maar dat lag niet aan die sokken. Dat waren de omstandigheden. Mijn sokken waren er elke dag voor me. En elke dag schone. Want ze wilden maar wat graag gewassen worden. Vonden ze fijn. Daarna hing ik ze dan te drogen en maakte ik er uiteindelijk een bolletje van. Zodat ze tesamen in de kast verdwenen. Volgens mij hadden ze het goed bij me. Ik heb ze dan ook lang gedragen. Maar nu is het tijd voor nieuwe. Ze moeten weg. Mijn tenen steken er doorheen. Mijn hielen worden zichtbaar. Vroeger stopte men ze dan. Sokken stoppen heette dat. Maar tegenwoordig niet meer. Die tijd is voorbij. Zonde. Het had wel wat. Als ik me goed herinner werd dan zo’n paddenstoelachtig ding in zo’n sok gestopt en naaide men de sok weer dicht. Zo kon men weer een paar maanden vooruit. En bespaarde men kosten. Maar nu pleuren we ze weg. Er wordt niet eens bij nagedacht. Van de week even nieuwe halen. Het is tijd voor nieuwe schat! Oh, ik neem ze van de week wel even mee voor je! Er niet bij stil staan wat je weggooit. Als die sokken eens konden praten. Toen je er op je sokken vandoor ging. Je op je sokken je hielen lichtte. Of wanneer je onder een vreemd bed naar je sokken zocht. Steeds weer nam je je sokken mee naar huis. Uitzonderingen daargelaten. Ik heb er her en der wat laten liggen. Vergat ik ze. Sommige hangen nu nog aan de waslijn. Ze hebben stille hoop dat ik weer langskom. Ze weer aantrek. Ze weer mee uit wandelen neem. Wie weet? Misschien kom ik nog eens buurten. Vraag ik of ze me sokken nog hebben. Ze zullen me vast raar aankijken. Me niet begrijpen. Wellicht niet eens herkennen. Maar mijn sokken zijn me nooit vergeten. Die blijven me altijd trouw. Steunen me door dik en dun. En passen me altijd.