In de liefde is alles een. Je ziet je geliefde en je denkt: Dat ben ik. Die persooon is helemaal niet iemand anders. Ze zeggen dat er 6.000.000.000.000 mensen op de aarde rondlopen? Nee toch. Het zijn er maar een paar (Of beter gezegd: het IS maar een paar). Zij die liefhebben. Die zichzelf en de ander tegelijkertijd zijn. Alles is een. Ook vorm en inhoud in een gedicht. Maar alleen als het met liefde is geschreven. Zonder liefde ontstaat er direct uitbreiding en vermenigvuldiging. Oftewel: tweespalt die doorzet tot in het oneindige. Dit is heel kosmisch.

@ Alberta, Dit vind ik wat onbegrijpelijk uitgedrukt: "Over de mier schrijven door middel van een verhalende tekst vol liefde wordt dan door het gewicht van die liefde die de tekst laat lezen, vorm en inhoud?" Kun je iets duidelijker zeggen wat je precies bedoelt?

Ik wacht wel. (Maar ik vind het geen wedervraag; ik wil begrijpen wat je bedoelt, anders kan ik toch geen goed antwoord geven?)

Ik vind eigenlijk dat vorm en inhoud best mogen verrassen. Dan word je op het verkeerde been gezet, dit kan ook goed werken. :)

Vorm en inhoud hoeven niet een te zijn, maar de vorm kan wel zo zijn dat het de inhoud van een gedicht versterkt.

Ze zeggen dat er 6.000.000.000.000 mensen op de aarde rondlopen?

:eek: dat is zes biljoen! Nee hoor, lang niet zoveel. In 2004 was het 6.300.000.000 mensen (wikipedia).

Dacht eigenlijk gelijk aan lichaam en geest zijn één, dus ja, bij bijv. een boek is ook inhoud en vorm één.

Ik dacht al: Zal ik met al nullen wel goed zitten? :) Schrijven heb ik altijd beter gekund dan cijferen. Zes miljard heb ik begrepen, voor de duidelijkheid. Ik heb ze niet nageteld.

:lol: Veeeeeel, in ieder geval.

De uitspraak 'Vorm is inhoud.' is van oorsprong van Gustav Flaubert. Hij doelde daarmee op literair proza, zoals zijn wereldberoemde roman Madame Bovary. Ik vind dat hij volkomen gelijk heeft. (Of hij ook de kosmos in gedachten had, zou ik eerlijkgezegd niet weten.)

Alberta, ik weet niet of je er wat aan hebt, of misschien hebt je het al gelezen, maar hier is wat te vinden over vorm en inhoud: http://home.planet.nl/~koste327/vertaalgeschieden…

Voor mij ligt het zo: inhoud: dat wát je wilt zeggen (innerlijke betekenis/onderwerp) vorm: hóe je dat zegt (uiterlijke weergave, materiaalbehandeling). Flaubert schaafde eindeloos aan teksten, omdat hij ervan overtuigd was dat voor elke betekenis exact het juiste woord te vinden was: inhoud = vorm. Hij zag de taal als de expressie van de Werkelijkheid zoals die Ís. Het is in een idealistische, platoonse opvatting met taal als medium tussen de wereld van de Ideeën en de werkelijkheid waarin we leven. Tegenwoordig wordt er vaak mee bedoeld dat het van belang is om dat ene treffende woord of die ene exacte zinswending te vinden die exact uitdrukt wat je wilt zeggen. Bij de poëzie is de werking van dat ene treffende woord voor die ene gedachte van een nog veel grotere pregnantie dan bij proza. Dat komt allemaal aardig overeen met wat Kloos zegt over het vertalen van een gedicht. Leuke link, Sjee. Ik ben dol op onze goede oude Willem. :) De liefde als bindende kracht in het universum ('alles is een') heeft met dit literaire duo niet veel te maken. ;) Maar, alberta, je begon zelf met de kosmos te zwaaien in je openingsbericht. ;)

Tegenwoordig wordt er vaak mee bedoeld dat het van belang is om dat ene treffende woord of die ene exacte zinswending te vinden die exact uitdrukt wat je wilt zeggen. Betekent dit dat taal steeds verder uitgekleed wordt? En kunnen we nog wel origineel zijn?

Soms zeg je zomaar wat en dan denk je later, wat zei ik nu eigenlijk? Bekend! :lol: Ik ben verzot op dit soort uitwisselingen, alberta. Heerlijk!

Sjee, mooie vraag, maar dat denk ik niet. Dat zou misschien zo zijn als taal en werkelijkheid statisch waren. Dan zou op een gegeven moment de bron opgedroogd zijn. Maar omdat de werkelijkheid steeds verandert, verandert de taal steeds mee. Om een simpel voorbeeld te geven: de kleur blauw. Er zal een tijd geweest zijn dat blauw vooral gezien werd als de kleur van de hemel (letterlijk en figuurlijk). Tegenwoordig is het misschien laserblauw, metalic blue of electrisch blauw. Met vele eeuwen van allerlei blauw ertussen.

Ariadne en Alberta, jullie geven mooie voorbeelden. En Alberta, je vergeet er 2 ;)

Of ik nu helemaal begrijp wat je bedoelt weet ik niet Alberta. Tenslotte kan de vorm zoveel zijn. De vorm waarin iets geschreven is (chicklit of thriller, vanuit de zelfde basis ontwikkelt dit zich heel anders), het kan de vorm zijn waarin ik iets giet (de stijlvorm die ik kies), het kan de lay out zijn. Gisteren struikelde ik toevallig over een stuk proza waar de vorm, heel letterlijk, de lay out in feite, van enorm belang bleek. Eerst was de scene zo. ‘Onverstandig om naar Boekarest te gaan. Ik rijd naar Vilcea, geen meter verder,’ mompelde Albert . Er klonk een lichte geïrriteerdheid in zijn stem. De vlokken vertekenden de diepte, het perspectief, de richting. De rotswand draaide in het licht van onze lampen. Albert mopperde, onverstaanbaar kleine klanken die ik meer voelde dan hoorde. ‘ Kan je het nog zien?’ vroeg ik. Maar dat gaf niet de rust, noch het indringende dat ik zocht. Het was niet wat ik wilde zeggen, en toch waren de woorden goed! Het was gewoon een stuk tekst, meer niet. Dus forceerde ik er pauzes in. ‘Onverstandig om naar Boekarest te gaan. Ik rijd naar Vilcea, geen meter verder,’ mompelde Albert . Er klonk een lichte geïrriteerdheid in zijn stem. De vlokken vertekenden de diepte, het perspectief, de richting. De rotswand draaide in het licht van onze lampen. Albert mopperde, onverstaanbaar kleine klanken die ik meer voelde dan hoorde. ‘ Kan je het nog zien?’ vroeg ik. Andere lay out, en nu was ik wél tevreden.

Tenzij duidelijk is/ later duidelijk wordt dat je Hp een goochelaar is 8) !

Alberta, ik las jouw blog gisteren en je schrijft heerlijk warrig. Bedoel je dat een band pas functie heeft wanner hij vorm heeft (gevuld met lucht)? En waarom sprong je uit je bed?

Ja, episch omdat een ballade een verhaal vertelt. Lyrische vorm omdat het een gedicht is. Maar wat wil je eigenlijk zelf schrijven?

Bij proza ligt de vorm en inhoud meer vast (zoals mooi duidelijk wordt in Ceridwens post) dan bij poëzie. Maar ik weet er eigenlijk te weinig van. Ik wens jou in elke geval veel succes met het zoeken naar je eigen stijl. Of heb je die al gevonden?