Ik denk wanneer je literatuurverwijzingen gebruikt in je verhaal, je erg voorzichtig moet zijn, en duidelijk. Is het een non-fantasy verhaal, dan vind ik dat er een duidelijke reden voor moet zijn waarom er een literatuurverwijzing in zit, en moet die verwijzing ook kloppen. Bij fantasy; wanneer je het allemaal op één hoop gooit, en er iets fantastisch van maakt, zorg dan dat het logisch klinkt, grappig, uniek etc. Dan Brown gebruikt veel literaire/wetenschappelijke verwijzingen in zijn boeken. Als lezer vond ik het erg leuk om deze te lezen, omdat ze niet zomaar uit de lucht gegrepen waren, en een doel diende. Het hele verhaal werd gedragen door die verwijzingen, die écht een beeld hielpen te vormen van het (com)plot. Ik weet van één van mijn proeflezers, die het overigens zelf aanhaalde, dat zij mijn verwijzingen in mijn verhaal naar 'echt' gebeurde zaken (mythen, een latijnse uitspraak, ladieda) in onze eigen wereld erg leuk vond, omdat ze zich op die manier zich meer verbonden voelde met het verhaal. Mijn verhaal is in het genre fantasy. Mijn proeflezer vond het leuk dat er zowel verwijzingen naar realiteit in zaten, die gekoppeld werden aan een nieuw idee/theorie. Dus naar mijn mening; het is je eigen feestje, maar zorg dat je lezers het feestje ook meevieren!

Egotrip!! Lees eens wat van Mulisch.

@Wonschik Ik vind je opmerking zeer kinderachtig. Ik beschrijf alleen mijn eigen ervaring omdat ik met dezelfde vraag zat tijdens het schrijven, en gelukkig positieve feedback erover kreeg. En daarnaast geef ik mijn eigen mening weer over het onderwerp. Als dat voor jou gelijk een egotrip is... Het was in ieder geval bedoelt als aansporing voor Irwin om niet bang te zijn voor literaire verwijzingen in verhalen, wanneer juist gekozen, omdat die misschien de lezer wel juist aantrekken.

Ik vind het in ieder geval ook eerder een pluspunt, al hangt het er, net als met alles, ook vanaf hoe en waarom je de verwijzingen verwerkt. Het kan toch een extra laag toevoegen, vooral als het er niet al te dik op ligt en je als lezer pas bij een tweede of latere lezing merkt "hé, dat verwijst naar dat verhaal". Dan stoort het ook niet als je het niet doorhebt, maar het geeft een extra dimensie als je dat wel doet.

Als dat voor jou gelijk een egotrip is...

Dat sloeg denk ik eerder op de vraag dan op je uiteenzetting. Als je het goed doet dan merkt de lezer de verwijzing niet op als hij niet met die literatuur bekend is. Wie het wel kent zal het herkennen en het waarderen (op dezelfde golflengte als de schrijver, "ons soort mensen", het "wij-gevoel"). Maar je moet het niet uitleggen, dan maak je dat degenen die het niet begrepen zich dom voelen. Ze zullen je inderdaad van egotripperij beschuldigen.

Als je het goed doet dan merkt de lezer de verwijzing niet op als hij niet met die literatuur bekend is. Wie het wel kent zal het herkennen en het waarderen (op dezelfde golflengte als de schrijver, "ons soort mensen", het "wij-gevoel"). Maar je moet het niet uitleggen, dan maak je dat degenen die het niet begrepen zich dom voelen. Ze zullen je inderdaad van egotripperij beschuldigen.

Ik ben het hier helemaal mee eens, al heb ik een kanttekening bij het 'ons soort mensen' gevoel. Natuurlijk bestaat dat maar ik vind het positiever te benaderen als een soort cadeau voor het langdurig verdiepen in de literatuur. En inderdaad. Je moet er gewoon overheen kunnen lezen wanneer je het niet oppikt. Verwijzingen egotripperij vinden mag, maar ik ga er liever vanuit dat de schrijver het goed bedoelt.

@schlimazlnik In dat geval heb ik niets gezegd! Verwijzingen egotripperij vinden mag, maar ik ga er liever vanuit dat de schrijver het goed bedoelt. -> Ik ook!