Mijn eerste boek was een straat biografie. Uiteraard gebruik je hier de volledige namen. Daar waar misdaad bedreven is heb ik er persoonlijk helemaal geen moeite mee. Bovendien wandel ik in mijn boek heen en weer tussen de 16e en 20ste eeuw. Iedereen is dood, niemand is beledigd, maar is dat wel zo. Het interesseerde mij niet, per slot heb ik uit een straatbiografie van een ander over een andere straat veel geleerd over mijn familieverleden. Daar ben ik dankbaar voor. Bij mijn tweede boek in wording ligt dat anders. Het is een bonte verzameling lugubere, zeer lugubere en somtijds misselijkmakende geschiedenissen. Allen met een ding gemeenschappelijk, namelijk dat ze werkelijk zijn gepleegd. In mijn boek is de misdaad zelf niet het volledige onderwerp. Net als bij rampenfilms begin ik ver van te voren de hoofdfiguren (slachtoffers, daders en bijfiguren) te beschrijven. vervolgens de misdaad, opsporing, rechtsproces, straf, na de straf. En zoals ooit in de Groene Amsterdammer beschreven misdaad verbindt verleden en heden. Daders en slachtoffers bijfiguren zijn allen tot stof vergaan, het gebruiken van volledige namen is dus geen enkel probleem. We gebruiken ook gewoon Balthasar Gerards en niet Balthasar G. Maar door het verleden en het heden te verbinden krijg je we rare effecten. Zo heb ik een overleg met achterkleinkinderen van direct betrokkenen in één geval, maar in andere gevallen niet. Zo zijn er zeer bekende personen die door moordenaarshanden gevallen zijn maar een schoonzusje daarvan blijkt weer de dochter van een moordenaar te zijn, en de nazaten in directe lijn en tweede lijn hebben in het leven kansen gekregen ( waar de kruiwagen natuurlijk niet vreemd aan is) waardoor ze ook de anonimiteit zijn ontstegen. Tja en als het nu wijd en zijd voorkomende namen waren, maar ook dat is niet het geval. Persoonlijk heb ik er geen moeite mee en ik word hierin gesteund door een langzame verandering in de journalistiek. Waar de meesten het nog over bijvoorbeeld Bart van U. hebben schrijft Geenstijl al lekker Bart van Urk. Ook meer gevestigde kranten schrijven tegenwoordig volledige namen als het nog in het opsporingsstadium zit. Opsporing verzocht van Henk Jansen geboren hier, leeftijd zus etc. Als hij dan gepakt is heet hij ineens Henk J.. Aardig voor hem maar zo kort van memorie is natuurlijk niemand. De wetgeving is niet duidelijk, de rechter wel. Als hij smaad ziet, je vermeldt namelijk feiten die een ander niet prettig vindt ben je het haasje. Als wij een werkelijk onafhankelijk rechtssysteem zouden hebben vind ik het geen probleem. Helaas is politiek,bedrijf,non-profit,media, rechterlijke macht via jaarclubjes, vrijmetselarij etc dermate in elkaar verweven, dat je gerust het vertrouwen in ons rechtssysteem op een laag pitje kan zetten. Kent iemand jurisprudentie hierover (eerdere uitspraken?)