Toen Valentijn juist in zijn peignoir naar de brievenbus was gelopen, werd hij opgeschrikt door een luide knal. Gevolgd door een vracht aan geschrokken vogels die uit de weelderig bloeiende spaanse eik even verderop in de straat vlogen. Buurman Harry Jackson in actie. Valentijn kneep zijn ogen dicht, wurgde de zojuist opgehaalde post in zijn vuist, dook in reflex omlaag. Hij was er nog steeds niet aan gewend dat Harry een geweer had gekocht, enkele maanden geleden. 'Ik schiet alleen met hagel, en echt alleen maar om die klotevogels uit de boom te jagen' had Harry Valentijn en andere omwonenden nu al enkele keren bezworen. Omdat dit een kinderrijke buurt betrof, had men hier toch bezwaar tegen. Valentijn was niet bang voor Harry, in tegenstelling tot veel andere bewonders, maar een schot van dichtbij horen wende niet, had hij gemerkt. Harry was nu eenmaal iemand die zijn gezag graag liet blijken, terwijl hij bij de regelmatig georganiseerde barbecues toch altijd degene was die het royaalst iedereen van lekker eten voorzag. Maar toch: dit was Texas. Een van de redenen dat men zich hier veilig voelde, was nu juist omdat je hier het recht had een geweer te bezitten. Harry Jackson had zich over laten halen door een andere buurman, die er zelf ook een had. Die had 'm echt voor zelfverdediging. Harry Jackson had een pesthekel aan vogels, in het speciaal de duiven en kraaien die steeds in de spaanse eik naast zijn perceel gingen zitten. En dus had hij een geweer gekocht. Om zichzelf van rust te voorzien. Nu de vogels van schrik waren weggevlogen dacht Valentijn bij zichzelf: 'Die zijn weg. Berg je geweer op'.