Ik wil een baan Na een moeilijke periode van zwanger willen worden en blijven, brak dan toch de tijd aan dat ik ging bevallen. Omdat het allemaal zo lastig verliep, wilde ik fulltime moeder zijn. Toen zoonlief acht jaar was, wilde ik het weer eens proberen. Brutaal als ik was, belde ik de dichtstbijzijnde school op en zei: ‘Ik hoorde dat u iemand zocht i.v.m. zwangerschapsverlof. Klopt dat?’ Ik had niets gehoord, het was bluf. ‘Ja, het klopt wel, maar er is nog geen advertentie.’ ‘Ach, soms hoort een mens iets, circuit heet dat. U zoekt iemand op wiskunde en natuurkunde. Ik heb 1e graads bevoegdheid. Ik wil solliciteren. Wanneer kan ik komen?’ ‘Eh… over een half uur?’ ‘Nee, dat komt mij niet uit, mijn zoon komt over een uur uit school en dan wil ik thuis zijn.’ ‘Wanneer kunt u dan wel?’ ‘Laat ik zeggen, morgen om tien uur?’ ‘Dat komt mij niet uit,’ zei de directrice. Nuffig mens, noemde ik haar al in mezelf. ‘Het is graag of niet, ik werk niet als mijn kind thuis is, dat weet u dan meteen,’ reageerde en ik en toen kon ze wel ineens om tien uur. De volgende ochtend nam ik mijn fiets en fietste in mijn dagelijks kloffie naar de school, in drie minuten was ik er. Omdat ik me niet anders voordoe dan dat ik ben, wilde ik absoluut geen gepaste kleding dragen. De directrice was een oudere dame. Ik zag al meteen dat ze echt de baas was en geen tegenspraak duldde. Ik voelde me niet op mijn gemak. De sfeer beviel me niet, het gedrag van de leerlingen niet. De collega’s die roddelden over hun baas. Kortom: ik wilde niet. Na de rondleiding door de school, volgde een gesprek in de directiekamer waar ik meteen ronduit zei wat ik gezien had: ‘Ik dank u voor de ontvangst en de rondleiding, maar hier hangt een sfeer die me niet bevalt. Ik wil hier niet werken, zoekt u maar een ander. Ik wens u een fijne dag.’ Weg baan, weer huismoeder. Heerlijk.