Dit is min of meer waargebeurd. Vanmiddag kwam ik thuis. Dennis had in z’n stomme dagboek zitten schrijven. Vanmorgen was hij het vergeten op te ruimen. Tot mijn verbazing lag het dagboek open en bloot op tafel. Het verboden boek van Dennis de onderdrukkende eikel. Het stelde eigenlijk niet veel voor, maar acht april is definitief de laatste keer dat hij iets heeft geschreven. Toen Dennis thuis kwam heb ik hem geslagen met zijn eigen hockeystick. Dat vond ik bijzonder grappig, tenslotte heeft hij mijn hond daarmee doodgeslagen. Vervolgens heb ik hem zes keer met zijn zakmes in zijn buik gestoken. Met datzelfde mes stak hij vorige week de kat van onze buurvrouw dood. Daarna heb ik hem vastgebonden in zijn favoriete relaxstoel, dat leek mij lekker relaxed. Via internet heb ik met zijn creditcard een enkele reis geboekt. Ik heb het hem laten zien, lekker naar Mexico gaan een nieuw bestaan opbouwen, helemaal alleen. Precies zoals Dennis ook had gewild over een paar jaar als hij al zijn ‘doelen’ had bereikt. Ik had het op internet opgezocht, overlijden door messteken duurt een behoorlijke tijd. Praten kon hij niet meer. Of hij durfde niet meer. Wel heb ik een tijdje tegen hem gepraat. Hem verteld dat hij na alles wat hij mij de laatste jaren heeft aangedaan, het toch pijnlijk belachelijk is om dood te gaan om iets kleins als een tube tandpasta. Inmiddels heb ik er een glaasje rode wijn bij gepakt. Het was buiten behoorlijk koud, dus heb ik een vuurtje aangemaakt. Dat was overigens best moeilijk, om ons ‘liefdesnestje’ in de fik te krijgen met zijn dagboek. Genietend lees ik nog eens het laatste fragment uit zijn dagboek. Het leek mij toepasselijk om te bewaren. Mijn herinnering aan hoe het niet moet, mijn eigen papieren levensles. 8 april 2014, Dag dagboek, 8.55 uur. Ik voelde vanmorgen direct een beetje geïrriteerd. Zoals iedere ochtend liep ik de badkamer binnen pakte mijn tandenborstel en wou daar tandpasta op doen. Ineens viel mijn oog op de tube tandpasta, het was een andere dan normaal. Dit beviel me uiteraard helemaal niet. Als Jill een ander soort tandpasta wil kopen, behoort ze dit eerst met mij te bespreken. Uiteraard ben ik in onze relatie overduidelijk degene die de beslissingen neemt. Degene met het overwicht, beslissingsvaardigheid en intelligentie. Volgzaam en begripvol dat is wat Jill zou moeten zijn. Tenslotte zijn details belangrijk, juist de details, dus ook de tandpasta. Vanavond onder het avondeten moet ik dit nodig bespreken met Jill. Ook zou ik haar moeten wijzen op het eventueel toepassen van een gepaste straf. Om over mijn irritatie heen te komen moest ik eens diep zuchten en in de spiegel kijken. Wat ik zag beviel me, daar moet ik eerlijk in zijn. Ik zou mezelf niet willen omschrijven als klassiek knap. Maar toch, gewoon een karakteristiek gezicht. (Belangrijke mentale notitie: Vanavond tegen Jill zeggen dat een waardeloos type zoals zij haar handjes dicht mag knijpen met een toffe, intelligente gozer zoals ik.)…