Wekelijkse opdracht #16 Onmisbaar Ik fiets zo door de bocht in de armen van een agent die me glimlachend gebiedt te stoppen. Geen werkend voorlicht. Ik ben moe, hongerig en chagrijnig. Dit kan er nog wel bij. Ik glimlach zo vriendelijk mogelijk terug en knik beleefd. Hij heeft gelijk. Het is gevaarlijk. Maar ik was ook niet van plan om in het donker te fietsen. Om vier uur trok ik het lokaal al achter me dicht. Die onbeschrijfelijke sfeer van het trappenhuis zonder leerlingen, die het begin van het einde van mijn dag aankondigt. “Heb je nog even?” klonk het achter me. Even is een relatief begrip. De tram was laat en stampvol. Met mijn neus in andermans oksel aan de handgrepen hangend, slingerden we hortend en stotend door het stadscentrum naar de chaotische avondspits van het Centraal Station. Wat een gezegende tijd toen ik simpelweg op fietsafstand van mijn werk woonde. Denkend aan eten, staar ik door het raam naar het weidelandschap wat langzaamaan tot me doordringt stil te liggen. Als de stroomstoring eindelijk opgelost is, valt de schemering reeds in. Mijn maag knort als een bezetene. Ik ben moe en te hongerig om het wegtrappen van de dag zoals gebruikelijk te waarderen. En daar staat hij, in de bocht achter de tunnel. Verstopt. “Vandaag waarschuwen we alleen, mevrouw. U krijgt geen boete, maar ik moet u wel zeggen af te stappen en verder te lopen.” Ik kijk naar de lange weg voor me. Minstens een half uur lopen. Ik knik. Hij glimlacht.“Ik kijk die kant op,” wijst hij vervolgens over mijn schouder “en een dame alleen zou ik persoonlijk afraden door het donker die hele weg af te lopen.” Ik kijk hem recht aan en laat mijn ogen lezen, voordat ik met mijn fiets aan de hand tot de eerste bossage loop.