Found, lost and found. De onbekende afzender van het sms bericht zorgt ervoor dat ik het toch open. Met een schuin oog op de snelweg gericht lees ik het driemaal. Het bericht bevochtigt mijn ogen. Ik wil opspringen en dansen maar de gordel belet dat. Mijn auto wordt gevuld door mijn gejuich. Dit moet ik delen! Een boete riskerend toets ik het nummer van mijn vriendin in. ‘Mo! Ze zijn voor ons! Het is gelukt, we zijn er dit jaar toch gewoon weer bij!’ Door mijn euforie verbreek ik de verbinding en bel nog een keer. De reactie van mijn man werkt ontnuchterend en mijn jongste zoon neemt niet op. Maar ik zweef, al dansend, de rest van de weg naar huis. Zaterdagmorgen stipt 9.00 uur halen Mo en ik de kaarten op. Juist de verpakking volmaakt deze marktplaatsaankoop. Een kistje gesloten door middel van radars en een ‘key to happiness’ dat het slot opent. Binnenin ontbrandt een lampje en daar ligt ons felbegeerde lederen bandje. Vanwege het vroege tijdstip besluiten we buiten de studentenflat ons vreugdedansje te maken. ‘Heb jij de kaarten?’ vraagt mijn man ruim een uur na mijn thuiskomst. ‘Kaarten?’ Vol passie show ik het doosje aan mijn hele gezin, waarna ik het goed opberg. Zondagavond na een etentje bij vrienden, vind ik het doosje leeg naast de salontafel op de grond. Ineens herinner ik mijn kapot gevreten lederen schoenen. Die rothonden! Na een vloek begin ik verwoed te zoeken. De salontafel en bank gaan opzij en met mijn handen betast ik het vloerkleed. Mijn hulpgeroep naar mijn zoons heeft een teleurstellend resultaat. In gedachten zie ik bij de ingang van het festival, de twee honden gescand worden om binnen te kunnen komen. Mijn man doorzoekt de tuin. Intuïtief blijf ik van binnen rustig. De binnenkant van het doosje wordt gevonden maar het bandje blijft zoek. Ik hoor de trap kraken en mijn puberzoons komen naar beneden. Bijna gillend geef ik ze verslag. De pret in hun ogen stopt mijn betoog maar ik kopieer pas hun lach als ik het bandje om de pols van mijn oudste zie.