Titia lag op haar buik in de kast op zolder en greep om zich heen. “Au! Verdomme!” Ze trok haar hand terug. Er stroomde iets nats over haar vingers. Haar onachtzaamheid moest ze betalen met bloed, dat kwam er nu van. Ze kroop verder tussen de dozen en tassen. Ze moest hier toch eens een lamp installeren. Altijd hetzelfde: alles lag hier bij elkaar en nooit kon ze iets vinden. Twintig minuten had ze nog, misschien langer, want haar moeder was niet zo stipt. Go with the flow, was haar favoriete uitspraak en daarmee bedoelde ze dat ze onbekommerd haar eigen gang moest kunnen gaan. Weer tastte Titia in het rond, maar geen spoor van het ding waar haar moeder zo trots mee aan was komen zetten een half jaar geleden. Ze moest het vinden. Anders kon ze minstens een half uur luisteren naar een monoloog over haar ondankbaarheid, terwijl haar moeder haar toch alles had gegeven, haar jeugd en haar carrière erbij. Had me dan niet gemaakt, trut, prevelde Titia voor zich uit. Ze kroop naar de achterwand en voelde voorzichtig om zich heen. Een tijdje geleden had ze hier de overtollige glazen neergezet en meer bloed kon ze niet aan. Plotseling stuitte ze op iets hards. Dat zou het best eens kunnen zijn. Ze trok het ding, geklemd tussen twee dozen, los en kroop achterwaarts de kast uit. Toen ze eenmaal stond, bekeek ze het: de schaapjes waren bevlekt met opgedroogde kots van Minoes en de onnatuurlijk blauwe lucht met wolkjes vertoonde rafelige scheuren. Shit! Nou ja, er was niets meer aan te doen. Ze moest het maar ophangen en alles over zich heen laten komen. Haar moeder kwam maar tien minuten te laat. In de woonkamer keek ze glimlachend om zich heen, alsof ze wilde zeggen dat ze alles goedkeurde. Even rustte haar blik op het zwaar gehavende aquarelletje, maar haar uitdrukking veranderde niet.