Ik ben al langer op zoek. Al langer dan een dag. Misschien zelfs al wel een week, een maand, een jaar. Wie zal het zeggen? In het begin waren het nog kleine dingen. Ik maakte me geen zorgen, waarom zou ik ook? Ik vond het altijd weer terug. Een koffiekopje achter de bank, de nieuwe post in de kattenbak. Wekelijks kroop ik op mijn knieën het huis door. Lachend schoof ik het op het goede opruimen van mij. Maar de kleine dingen werden steeds groter. Mijn juwelendoosje in het handdoekenkastje, mijn autosleutels in de bloemenvaas. En deze grote dingen maakten plaats voor dingen die niet terug te vinden zijn. Mijn man die opeens wegging, de afgelopen tien jaar van mijn leven. Toen ze dat eenmaal doorhadden veranderden ze mijn omgeving. Mijn thuis raakte ik zoek. Tenminste, dat is wat ze me zeggen. Ze staat tegenover me, in deze rare omgeving waar ik niet thuishoor. Ze ziet er prachtig uit. Ik zou me alleen zo graag willen herinneren wat haar naam ook alweer was. Al was het alleen maar zodat die teleurgestelde blik van haar zou verdwijnen. Ik zoek, maar kan het niet meer vinden. Mijn knieën zijn te versleten om nog te kunnen zoeken.