Met zware stappen beklim ik de brug. Ik stroop de legging met tijgerprint van mijn benen. Een beschaafder kledingstuk viel bij de Albert Heijn niet te jatten toen ik er mijn favoriete vleessalade kocht. Het bewees zijn dienst, maar ik weiger als goedkope hoer te sterven. Nog even en dan ontvang je mijn briefje. Zal je wroeging krijgen als je mijn kleffe tekst leest? Of mag ik het jou niet kwalijk nemen dat ik ging drinken, huis en haard verloor? Dat het gemis zo door mijn lijf snijdt dat de komende tijd van kinderkoren en kerststerren voor mij een ondraaglijke zal zijn? Want zelfs jou kwamen mijn heupen, borsten, zwellende organen, buik, lippen en tepels definitief je neus uit. Overdaad schaadt en maakte mij tot een puber met vlinders in té elitair gezelschap. Als ik op de reling klim, laat de koude wind mijn rokje opwaaien. Was mijn bij ‘Christine le Duc’ gestolen pekzwarte, met veertjes geborduurde string een voorteken? Van de hoogtevrees die mij bekroop toen jij, de bruggenbouwer, hem mij trots wilde tonen, is geen sprake meer. Ik trek het elastiekje uit mijn tot touw verworden gouden engelenhaar en spreid mijn armen. Mijn tepels zwellen als ik afzet. Té melodramatisch kolkt het zwarte water onder mij. Vaarwel, lief, mijn lief. Veel natter dan dit sol het niet worden.